«Όλα τα διηγήματα που συνοδεύουν τον Θρήνο για την Τζούλια σε αυτήν τη νέα έκδοση τα χαρακτηρίζει μια απόκλιση στον χειρισμό καθιερωμένων μύθων. Καταπιάνονται με τη χρήση και την κατάχρηση της αγάπης και απεικονίζουν τυραννικούς ψυχαναλυτές πατέρες που χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους όχι ως δύναμη στην υπηρεσία της απελευθέρωσης και της κατανόησης, αλλά για να υπερισχύσουν και να χαλιναγωγήσουν. Η οικογενειακή και η εθνική ιστορία πιέζονται η μία πάνω στην άλλη· πολλαπλασιάζονται οι πατέρες και οι σωσίες. Η οικογενειακή ιστορία της Τάουμπες θυμίζει παραβολή –παραβολή για μια πατρική εξουσία σε κατάσταση αμόκ– και η ίδια καταφεύγει στη μυθοπλασία (την οποία ο πατέρας της θεωρούσε αρρώστια) για να ανακτήσει μια πιο πρόσφορη πίστη κι έναν πιο κατάλληλο τρόπο ύπαρξης στον κόσμο». – Jess Cotton, TLS

«Ο Θρήνος για την Τζούλια επινοεί μια φεμινιστική μεταφυσική ή, όπως το θέτει [ο αφηγητής] με κωμική δυσπιστία, ένα πορτρέτο των “στοιχείων της ύπαρξης μέσα σε μια φούστα!” … Το μεγάλο επίτευγμα του Θρήνου για την Τζούλια είναι ο ανεπαίσθητος τρόπος με τον οποίο πλέκει τα νήματα της συμπάθειας ανάμεσα στον [αφηγητή] και στην Τζούλια – ο αγχώδης έλεγχος με τον οποίο η συνείδηση ζεύεται στη σάρκα». – Merve Emre, The New Yorker

«[Ο Θρήνος για την Τζούλια] είναι μια παραβολή, και έχει μια υπαρξιακή διάσταση, αλλά δεν είναι καθόλου ξερή παραβολή – κάθε άλλο. Αυτό που τον καθιστά δυνατό –αυτό που καθιστά δυνατό όλο το έργο της Τάουμπες– δεν είναι οι ιδέες, παρ’ όλο που μέσα τους μπορείς να χαθείς, αλλά η συναισθηματική επίδραση. Ο γνωστικισμός του Θρήνου διαχέει μια βαθιά δυσφορία. H αρρωστημένη ανησυχία του πνεύματος για την ολόσαρκη Τζούλια δίνει την αίσθηση της σωματικής δυσμορφίας». – Judith Shulevitz, The Atlantic

«Διαβάζει κανείς την Τάουμπες και εισέρχεται σε μια μοναδική, ιδιαίτερη φαντασία, εγκλωβισμένη ανάμεσα στον Παλιό και στον Νέο Κόσμο, και περιπλανώμενη στα ερείπια της πίστης και του ανήκειν που είναι κοινά και στους δύο. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να αντιμετωπίσει τον Θρήνο για την Τζούλια ως την πρώτη, πολύ έμμεση αυτοβιογραφική απόπειρα της συγγραφέα, πριν από το πιο ξεκάθαρα προσωπικό Διαζύγιο. Ωστόσο αυτό το βιβλίο συνιστά παρωδία περισσότερο παρά απομνημονεύματα, γλεντώντας τους αναπόφευκτους διχασμούς και τις αντινομίες της υπόστασης του εαυτού». – Leslie Camihi, The New York Times Book Review

«Η Τάουμπες έχει μια άγρια φαντασία και μια άγρια οπτική … [Η γραφή της] συχνά είναι πολύ αστεία, πάντα ζωντανή, βρίθει από ιδέες, πλήρης μορφικής ζωντάνιας και μεταβολών». – Scott Cheshire, The Washington Post

«[Η Τάουμπες] πλάθει τον πόνο σε κάτι περίτεχνο και διερευνητικό». – Leslie Jamison, The New York Review of Books

«Σε σαγηνεύει και σε αιφνιδιάζει … Μια σκοτεινή ομορφιά βασιλεύει σε όλη την έκταση αυτής της πολύτιμης συλλογής». – Publishers Weekly