Tο ταξίδι με τη μηχανή στην Iσπανία με σημάδεψε. Αναγκάστηκα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, έγινα βλάσφημη και το διασκέδασα, επέζησα και βγήκα απ’ αυτό πιο έξυπνη, πιο δυνατή, πιο πολεμίστρια. Και στην πορεία, είδα ανθρώπους όμορφους, φωτεινούς, που ήταν εκεί χωρίς κανένα συμφέρον, έτσι, επειδή τους έβγαινε: τα Αγγλιδάκια, οι άνθρωποι-δελφίνια, ο συνταξιούχος στη Μαδρίτη, οι τουρίστριες και ο φύλακας του Mπιαρρίτς, ο μπατσούλης και οι συνεργιάδες της Bαρκελώνης και της Σεβίλλης, η Γαλλίδα στο Mοντπελλιέ, ο Έντι, οι ιδιοκτήτες του κάμπινγκ στη Βενετία, ο μάστορας με τις μάσκες, το παιδί του βενζινάδικου, οι τέσσερεις Έλληνες που με υιοθέτησαν σχεδόν, σαν αδέσποτο. Κανέναν τους δε θα μπορούσα να ξεχάσω. Και με τον κίνδυνο ν’ ακουστώ μελό, που ποσώς μ’ ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς, τους χρωστάω για το πολύτιμο δώρο που μου έκαναν όλοι τους. Που μέσα στη μαυρίλα και την οργή που μ’ έπνιγε, δε μ’ άφησαν να γίνω ό,τι πιο πολύ μισώ και σιχαίνομαι: μια φανατική κομπλεξάρα που να τους βάζει όλους στο ίδιο καλούπι.

Μετά το επιτυχημένο πρώτο της μυθιστόρημα, Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω, η Νικόλ Ρούσσου επανέρχεται με ένα σύγχρονο οδοιπορικό: την αφήγηση ενός ταξιδιού ώς την Ισπανία και το ταξίδι της επιστροφής με μηχανές. Μια αφήγηση ταυτόχρονα ημερολογιακή και μυθιστορηματική, ρεαλιστική και λυρική, σκληρή και τρυφερή, κυνική και ονειροπόλα, που προσπαθεί να συλλάβει τη ραγδαία εναλλαγή των εντυπώσεων και τις αντιθετικές εμπειρίες που προκαλεί η μηχανοκίνητη περιπλάνηση με κολλητούς αλλά και με άσπονδους φίλους, με απροσδόκητες και μοιραίες συναντήσεις στους αυτοκινητόδρομους, τους χωματόδρομους και τις πόλεις της Νότιας Ευρώπης.

Ο απολογισμός στο τέλος του βιβλίου δείχνει τι κερδίθηκε, τι χάθηκε και τι μεταμορφώθηκε μέσα απ’ αυτήν την αναμέτρηση της συγγραφέως με τον εαυτό της, της ταξιδιάρας ψυχής με τους θεούς της, «κόντρα σε όλους όσοι πιστεύουν στους περιορισμούς περισσότερο απ’ ότι στο όνειρο».