Θα μιλήσω πάλι για τις γυναίκες‧ για το βλέμμα τους. Θέλω να πω, πως σ’ εκείνα τα μάτια καταλάβαινα την άρνηση. Με κρατούσαν σε απόσταση, ναι, με θέλανε μακριά από τα δικά τους, σαν τον –κατά τα άλλα συμπαθέστατο– κυρ Θανάση, που μου ’φερε το λογαριασμό προτού ακόμα τον ζητήσω, λες και μου ’λεγε: ώρα να φεύγεις. Μπορεί ακόμα, με τον τρόπο τους, να μου ’δειχναν την έξοδο από το χωριό.
Η νεαρή δημοσιογράφος Χριστίνα Χύτα φτάνει στον αρχαιολογικό χώρο της Πέτρας ελπίζοντας ν’ αφήσει για λίγο πίσω της τα προβλήματα που ταλαιπωρούν την οικογένειά της τα τελευταία χρόνια, αλλά και την εσωτερική σύγκρουση που υφίσταται η ίδια μετά από ένα πρόσφατο χωρισμό. Σε μια πληροφορία που κατάφερε να αποσπάσει, η οποία σχετίζεται με παράνομες ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο, αποθέτει όλες τις ελπίδες της για μια καινούργια αρχή στη ζωή της. Εκεί όμως θα βρεθεί να αντιπαλεύει με τις μνήμες της και ταυτόχρονα με τα παράδοξα ενός «ξένου» παρόντος, που διεκδικεί πιεστικά να γίνει και δικό της.
Μια παραβολή για τη σύγκρουση που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στη ζωή του ανάμεσα στην προσπάθεια για την αποκάλυψη της αλήθειας και την παραίτηση μπροστά στο ανώφελο, την πάλη για το δίκιο και την εκδίκηση, την αποσιώπηση και την τιμωρία.
