Για την αιώνια ειρήνη

Μετάφραση: Άννα Πόταγα
Επιμέλεια: Λευτέρης Αναγνώστου
Πρόλογος: Λευτέρης Αναγνώστου
Επίμετρο: Άννα Πόταγα
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ISBN ΕΝΤΥΠΟ
960-221-044-3
Διαστάσεις
17Χ12
Τρέχουσα Έκδοση
1992
Σελίδες
124
Εύδοξος

Για την αιώνια ειρήνη

Μετάφραση: Άννα Πόταγα
Επιμέλεια: Λευτέρης Αναγνώστου
Πρόλογος: Λευτέρης Αναγνώστου
Επίμετρο: Άννα Πόταγα

ΕΝΤΥΠΟ
ΤΕΛΙΚΗ
10.60€
MH ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ
* ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ αγορές άνω των 50€ (εντός Ελλάδος)

Η ειρήνη είναι αντικειμενική αναγκαιότητα και έλλογο καθήκον. Δεν την εγγυώνται ούτε οι «καλοπροαίρετοι» και κραταιοί προστάτες των λαών ούτε η «αγαθή» ανθρώπινη φύση ούτε η λογική της ιστορίας.

 

Το διπολικό αντικείμενο της παρούσας μικρής πραγματείας, η ποθούμενη αιώνια ειρήνη και ο επάρατος πόλεμος, βρίσκεται διαρκώς στην ημερήσια διάταξη. Η επικαιρότητά της, ανεξάρτητα από τα εναύσματα της ιστορικής συγκυρίας και τα θεσμικά δεδομένα της εποχής, είναι αγκυρωμένη στη συνολική φιλοσοφία του Καντ και δυστυχώς στη συνεχιζόμενη ανικανότητα του πολιτισμού μας να αποκτήσει το ύψιστο αγαθό του, την ειρήνη, που είναι και το μόνο στέρεο θεμέλιο για έναν ανθρώπινο κόσμο.

Έγραψαν για το βιβλίο



Το μικρό αυτό βιβλιαράκι για την ειρήνη που γράφτηκε για το 1795, αφήνει ακόμη και τον απληροφόρητο αναγνώστη να μαντέψει την απεραντοσύνη της σκέψης του. Πάνω από θεματική λεπτομέρεια, ακόμα και στις εθνογραφικές του παρατηρήσεις, δεν πέφτουν μερικές κλαδικές ακτίνες φωτός, η μυωπική ματιά του ειδικού, αλλά εστιάζονται οι αρχιμήδειοι καθρέπτες του συμπαντικού του πνεύματος, ο καυτός ήλιος του Λόγου. Οι φαύλοι μηχανισμοί κυριαρχίας των πολιτικών δεσποτών, ο προαιώνιος και ανιαρά πάγιος μακιαβελισμός τους που σαγηνεύει τα θύματά του, ξεσκεπάζονται και προϋποτίθενται ρητά ή υπόρρητα σε καθεμία από τις λελογισμένες κρίσεις και προτάσεις του. Το μέρος δεν είναι το όλον, αλλά το καθρεπτίζει. Ο νους θέλει να γεφυρώσει την αντινομία των μερών, για να μη χάσκει η ανομία του όλου, για να γίνει το χάος κόσμος.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ
1 από 1
ΚΑΝΤ ΙΜΜΑΝΟΥΕΛ
O Immanuel Kant γεννήθηκε το 1724 στο Καίνιγκσμπεργκ της Πρωσίας (από το 1946 Καλίνινγκραντ της Ρωσίας). Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Καίνιγκσμπεργκ, αλλά διέκοψε τις σπουδές του μετά το θάνατο του πατέρα του και εργάστηκε ως ιδιωτικός παιδαγωγός στην ευρύτερη περιοχή της πόλης, από την οποία σπανίως απομακρύνθηκε. Παράλληλα επιδόθηκε σ’ ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, που τον κατέστησε κεντρική φυσιογνωμία της παγκόσμιας νεωτερικής φιλοσοφίας. Πέθανε το 1804. Έργα του είναι: Gedanken von der wahren Schätzung der lebendigen Kräfte (1746), Allgemeine Naturgeschichte und Theorie des Himmels (1755), Neue Anmerkungen zur Erläuterung der Theorie der Winde (1756), Neuer Lehrbegriff der Bewegung und Ruhe und der damit verknüpften Folgerungen in den ersten Gründen der Naturwissenschaft (1758), Versuch einiger Betrachtungen über den Optimismus (1759), Die falsche Spitzfindigkeit der vier syllogistischen Figuren (1762), Der einzig mögliche Beweisgrund zu einer Demonstration des Daseins Gottes (1763), Beobachtungen über das Gefühl des Schönen und Erhabenen (1764), Untersuchung über die Deutlichkeit der Grundsätze der natürlichen Theologie und der Moral (1764), Träume eines Geistersehers, erläutert durch Träume der Metaphysik (1766), Von dem ersten Grunde des Unterschiedes der Gegenden im Raume (1768), De mundi sensibilis atque intelligibilis forma et principiis (1770), Über die verschiedenen Racen der Menschen (1775), Aufsätze, das Philanthropin betreffend (1776-1777), Kritik der reinen Vernunft, 1 (1781), Nachricht an Ärzte (1782), Prolegomena zu einer jeden künftigen Metaphysik, die als Wissenschaft wird auftreten können (1783), Idee zu einer allgemeinen Geschichte in weltbürgerlicher Absicht (1784), Beantwortung der Frage: Was ist Aufklärung (1784), Bestimmung des Begriffs der Menschenrace (1785), Grundlegung zur Metaphysik der Sitten (1785), Metaphysische Anfangsgründe der Naturwissenschaft (1786), Mutmaßlicher Anfang der Menschengeschichte (1786), Was heißt. Sich im Denken orientieren? (1786), Kritik der reinen Vernunft, 2 (1787), Über den Gebrauch teleologischer Prinzipien in der Philosophie (1788), Kritik der praktischen Vernunft (1788), Kritik der Urteilskraft (1790), Über das Mißlingen aller philosophischen Versuche in der Theodicee (1791), Die Religion innerhalb der Grenzen der bloßen Vernunft (1793), Über den Gemeinspruch: Das mag in der Theorie richtig sein, taugt aber nicht für die Praxis (1793), Das Ende aller Dinge (1794), Zum ewigen Frieden. Ein philosophischer Entwurf (1795), Von einem neuerdings erhobenem vornehmen Ton in der Philosophie (1796), Die Metaphysik der Sitten (1797), Über ein vermeintes Recht aus Menschenliebe zu lügen (1797), Der Streit der Fakultäten (1798), Über die Buchmacherei (1798), Anthropologie in pragmatischer Hinsicht (1798).