Κάποιος να σταματήσει αυτό το τρένο
Κάποιος να σταματήσει αυτό το τρένο
Τους βλέπω κάθε μέρα τους βλέπω με τα κιάλια-μου κάθε απόγευμα είναι έξι, έξι η ώρα βγάζουν τις καρέκλες-τους και κάθονται στη βεράντα μιλούν συνέχεια είναι χαρούμενοι, άλλοτε αδιάφοροι άλλοτε κουρασμένοι τιτιβίζουν σαν πουλιά…
Μιλώντας για το βιβλίο θα μπορούσα να πω για να ξεμπερδέψω μιά ώρα αρχύτερα, «η απολογία μιάς γενιάς που σπαράχτηκε, αλώθηκε, αλέστηκε στη διάρκεια: Πόλεμος-Κατοχή-Εμφύλιος-Εφταετία 55-62- Εφταετία Χούντας» κλπ κλπ, αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί εξ ονόματος της γενιάς-του. Είναι λοιπόν η δική-μου μόνο απολογία στα νέα παιδιά για όσα εμείς (εγώ) δε μπορέσαμε... Κι ελπίζω να πετύχει, ίσως, να καταθέσει δυό τρεις λέξεις πάνω στην ιστορία που δε γράφεται.