O Miguel de Unamuno γεννήθηκε στο Μπιλμπάο το 1864. Προσωπικότητα που δέσποσε στα ισπανικά γράμματα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, καλλιέργησε κυριολεκτικά όλα τα είδη του γραπτού λόγου: υπήρξε κριτικός και μελετητής της λογοτεχνίας, πάνω απ’ όλα δε δοκιμιογράφος και στοχαστής, που επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στη φύση του θρησκευτικού αισθήματος και στο ασύμβατο μεταξύ ορθού λόγου και πίστης. Από τη θέση του καθηγητή (και μάλιστα του κατόχου της έδρας των Ελληνικών Σπουδών) και αργότερα τον πρύτανη του πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα ενσάρκωσε σ’ όλη του τη ζωή το ιδανικό του ανεξάρτητου διανοούμενου, ασκώντας δριμεία κριτική στους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας με τίμημα τις παύσεις από το αξίωμα του και την εξορία. Πέθανε το 1936. Έργα του είναι: Paz en la guerra (1895), Amor y pedagogía (1902), Recuerdos de niñez y mocedad (1908), El espejo de la muerte (1913), Niebla (1914), Abel Sánchez (1917), La revolución en la biblioteca de Ciudámuerta (1917), Tulio Montalbán (1920), Tres novelas ejemplares y un prólogo (1920), La tía Tula (1921), Teresa (1924), Cómo se hace una novela (1927), San Manuel Bueno, mártir (1930), Don Sandalio, jugador de ajedrez (1930).