Με έντυσαν και μου έδωσαν χρήματα. Ήξερα ποιο σκοπό είχαν τα χρήματα, ήταν η βάση για να ξεκινήσω. Όταν θα τα ξόδευα θα έπρεπε να βρω άλλα, εάν επιθυμούσα να συνεχίσω. Το ίδιο ίσχυε και για τα παπούτσια, όταν θα φθειρόντουσαν θα έπρεπε να τα επιδιορθώσω, ή να αγοράσω άλλο ζευγάρι, ή να συνεχίσω ξυπόλητος, εάν επιθυμούσα να συνεχίσω.
Το τέλος γράφτηκε το 1946 στα γαλλικά με τον τίτλο La Fin και το 1954 μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον ίδιο τον συγγραφέα με τον τίτλο The End. Μέσω αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τη σταδιακή αποξένωση και αποδόμηση (βιολογική, ψυχική και πνευματική) του ήρωα. Η πλοκή της ζωής του έχει ήδη προηγηθεί και την πορεία της τελικής ευθείας διατρέχει η γλώσσα και το ύφος του Μπέκετ: Λόγος τολμηρός, ωμός, φαινομενικά «αθώος λογοτεχνίας» σαρκασμός, χιούμορ, ειρωνεία· γλώσσα υπαινικτική, ανατρεπτική, ανελέητη, ποιητική (άλλοτε με εσκεμμένη επιτήδευση και άλλοτε με σπαρακτική γνησιότητα)· κοινωνικοί, πολιτικοί και θρησκευτικοί σχολιασμοί, χωρίς διδακτισμό. Σχοινοβατώντας ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και τη μοίρα, ο ήρωας περιφέρεται ως «σάρκα ζωντανή» στο «γνωστό σκηνικό του μεγαλείου και της ερήμωσης». Ένα έργο δυνατό που προσφέρεται για πολλαπλή ανάγνωση.
