Tα κρούσματα πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Άνθρωποι μουγκοί κραδαίνοντας πτυχία θα αναγκάζονται να χρησιμοποιούν αντί για τη γλώσσα τα χέρια τους για να δηλώσουν –επιτιθέμενοι κατά πραγματικών ή φανταστικών αντιπάλων– πως κι αυτοί υπάρχουν. Πολύ πιθανόν να αναπτυχθεί ένα «ηροστράτειο σύνδρομο». Kάποιοι –όπως εκείνος ο δοξομανής της αρχαίας Εφέσου– θα θέλουν να καταστρέφουν μνημεία και έργα του πολιτισμού για να μνημονευτούν μαζί τους, θαμμένοι κάτω από τα ερείπια. Ένας νέος άγριος «ηρωισμός» θα γεννηθεί –γεννήθηκε κιόλας– που δεν θα ζητά να χτίσει τίποτα, ούτε να υπερασπιστεί.

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στο παρελθόν, οι εξεγερμένοι θα ζητούν ταυτόχρονα με το ψωμί τον λόγο, και δεν θα περιμένουν να χορτάσουν κάπως για να φτιάξουν έπειτα το πρώτο λακωνικό τους μανιφέστο. Oι μείζονες στόχοι θα είναι οι ελάχιστοι: λίγος καθαρός αέρας, λίγος χώρος για κίνηση, λίγη προσοχή για να ανακοινώσει κανείς τις σκέψεις του. Oι συγκρούσεις του μέλλοντος θα ξετυλιχτούν σ’ αυτά τα πεδία. Θα είναι συγκρούσεις πρωτόγονες σ’ έναν κόσμο περίπλοκο.

Κατά πόσον «ζουν» και κατά πόσον «χειρίζονται» απλώς τα αισθήματά τους οι άνθρωποι του καιρού μας; Ποιοι είναι οι τρόποι με τους οποίους προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτό που δηλώνουν πως επιθυμούν; Πώς αντιμετωπίζουν τα ευμενή και δυσμενή συμβάντα, τα απρόοπτα της χαράς και του πόνου, το κέντρισμα της φιλοδοξίας ή την ταπείνωση από την αποσιώπηση της ίδιας τους της ύπαρξης; Ιδού μερικά από τα ερωτήματα που προκύπτουν κατά την περιπλάνηση αυτή στα σύνορα του ιδιωτικού και του δημόσιου βίου.