Aναχωρώντας από τα οικεία γοητεύομαι από την πιθανότητα να μην είναι ο εαυτός μου, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τίποτα περισσότερο από μία σειρά αγκιστρώσεων‧ να πιάνεται από κάπου για λίγο και μη μπορώντας να μείνει εκεί, να ξεκολλάει χωρίς να αισθάνεται πως τον διώχνουν...

Nα τριγυρίζεις χωρίς λόγο, να τρυπώνεις σε άβατα και να βγαίνεις με το κεφάλι σου να γυρίζει, να είσαι κάποιος που δεν ξέρει πώς να φερθεί –όταν τον πάνε π.χ. σ’ ένα καφενείο με ναργιλέδες στο Kάιρο ή όταν βρεθεί για πρώτη φορά σ’ ένα καπηλειό της Γλασκώβης γεμάτο μεθυσμένους εργάτες– και που έκπληκτος διαπιστώνεις πώς παρ’ όλα αυτά μπορείς να πορευτείς κι έτσι, με μόνη παρέα σου την άγνοια. Tίποτα δεν χρειάζεται επειγόντως. Ο Homo Viator ανακαλύπτει την ολιγάρκεια της ύπαρξης. Aυτή η γνώση είναι η μοναδική του πολυτέλεια...

Με αυτό το βιβλίο του, ο Βασίλης Καραποστόλης μεταφέρει τον αναγνώστη σε πόλεις όπως το Τολέδο, η Βερόνα, το Λονδίνο, το Άμστερνταμ, το Κάιρο, για να τον οδηγήσει στο τέλος πίσω σε μιαν «Αρκαδία» οικεία και ταυτόχρονα αινιγματική. Για ποιο λόγο γεννιέται ξαφνικά η διάθεση να φύγουμε για οπουδήποτε; Γιατί τινάζεται απότομα μέσα μας ένα ελατήριο σκουριασμένο μέχρι τότε; Δεν γνωρίζουμε και δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε την απάντηση για να βρεθούμε μ’ ένα εισιτήριο στο χέρι. Στο ταξίδι πρώτα έρχεται η απόφαση και μετά η γνώση.