Σήμερα ρώτησα και πάλι το όνομα του πουλιού. Alma Perdita, με ενημέρωσε ο λοχαγός Τόμσον, που σημαίνει «χαμένη ψυχή». Ξάφνου θροΐζουν οι κλώνοι, όταν όμως κοιτάζω, δεν υπάρχει τίποτα. Στο δάσος, αν ακούσεις κάτι, έχει ήδη προσπεράσει. Ωστόσο, μας ακολουθεί παντού ο ρευστός του απόηχος, πάντα μακρινός.

Η Ελίζα Λυντς είχε κάποτε θεωρηθεί η ομορφότερη και πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου. Αυτή η άσημη ιρλανδέζα του 19ου αιώνα μπόρεσε να πραγματοποιήσει ένα αφάνταστο ταξίδι και να μοιραστεί τη δόξα και τη δύναμη του εραστή της Φρανσίσκο Λόπες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ακολουθώντας –αλλά και σπρώχνοντας η ίδια– τον εκκολαπτόμενο δικτάτορα της Παραγουάης σ’ όλες τις αιματηρές περιπέτειες όπου έμελλε να βυθίσει τη χώρα του. Εκείνο που δεν μπόρεσε ήταν να τινάξει από πάνω της ήταν ο χαρακτηρισμός της «ιρλανδέζας πόρνης» που της επιφύλαξε η νέα της πατρίδα. Ούτε άλλωστε να σταματήσει την ξέφρενη κούρσα προς το όνειρο, το μεγαλείο και την καταστροφή, που παράσερνε τη «χαμένη ψυχή» της. Η μοίρα της είχε κάτι από την εκτυφλωτική μα φευγαλέα λάμψη των κοσμημάτων και των ρούχων που δεν έπαψε να διαλέγει και να φοράει με τόση χάρη, την ίδια στιγμή που το τοπίο της φρίκης μεγάλωνε ολόγυρά της.

Γύρω απ’ αυτό το «υπέροχο και τρομερό πλάσμα», που υπήρξε πραγματικό πρόσωπο, η Αν Ενράιτ, συγγραφέας με διεθνή καταξίωση, έγραψε ένα πανέμορφο ιστορικό μυθιστόρημα με μυστικές εσωτερικές δονήσεις.