Η ιστορία της Αόρατης γραμμής εκτυλίσσεται μεταξύ 1968 και ’86: μια περίοδο που αποτέλεσε έναρξη και επίλογο των νέων ιδεών και στάσεων που μεταλλάσσονταν σε ιστορικού-παραδοσιακού τύπου ιδεολογίες και συλλογικότητες, των νέων αντιλήψεων και αιτημάτων για τον άνθρωπο ή την κοινωνία που μεταβάλλονταν σε στοιχεία ενός παλιού, σχεδόν αρχετυπικού κώδικα (το χάσμα των γενεών, η χρήση της βίας ή η ανάδειξη μιας νέας ηγετικής ελίτ). Αναγκαία συνέπεια αυτού του τόσο πυκνού χρόνου, αυτού του στροβίλου που δυνάμωνε μέσα στη ροή των γεγονότων και των ριζικών αντινομιών, ήταν η απότομη ενηλικίωση, η ταχύτατη ωρίμανση και ο συντριπτικός επίλογος μιας γενιάς που έκλεισε μέσα σε δεκαοκτώ χρόνια, ένα πολλαπλάσιο ψυχολογικό και ιστορικό χρόνο.

Η Αόρατη γραμμή είναι ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό ιστοριών, όπου σημαντικά ή κορυφαία γεγονότα της Ιστορίας καταλήγουν να γίνονται προσωπικά για τους ήρωες του μυθιστορήματος. Κι αυτό γιατί συστατικό στοιχείο της ύπαρξής τους είναι η δράση τους μέσα στην Ιστορία για τη διαμόρφωσή της· μια δράση και μια ενέργεια που στοχεύει με εξίσου άμεσο τρόπο θεσμούς όπως η οικογένεια ή το σχολείο, πολιτικά γεγονότα όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η μεταπολίτευση ή το Ιταλικό Φθινόπωρο, και προσωπικές στάσεις που καθορίζονται από τη φαντασία, την τέχνη ή τον έρωτα.

Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, ακολουθεί τα άλματα των συνειρμών, των τυχαίων ρακόρ ανάμεσα στα συμβάντα και, εν τέλει, του ψυχολογικού χρόνου και της μνήμης. Η μουσική υπόκρουση των κομματιών που υποβάλλει το κείμενο είναι ίσως απαραίτητο συμπλήρωμα για την ανάγνωσή του.