Η κομμώτρια
Η κομμώτρια
Μένω σπίτι, η δουλειά μου δεν αναγνωρίζεται, αφού δεν πληρώνομαι, δε φέρνω χρήματα, δεν αμείβομαι ούτε μ’ ένα γλυκό λόγο ή ένα εγκάρδιο φιλί. Είμαι η αφανής εργάτρια, τα βγάζω πέρα μ’ όλες τις αντιξοότητες, μ’ όλες τιςτις καταστάσεις, και κανείς δε μου το αναγνωρίζει, κανένας δε με ρωτάει πώς αισθάνομαι.
Όταν έρχεστε στο κομμωτήριο όλα τα δικά σας προβλήματα, οικογενειακά, τα ιδιαίτερά σας, το άγχος ίσως, να τ’ αφήνετε πίσω σας, γιατί θα αντιμετωπίσετε και ιδιότροπες κυρίες, δύσκολες, παράξενες, να συγκρατείτε τα νεύρα σας. Να ακούτε, να προσέχετε ό,τι σας διηγούνται, παράπονα, ανησυχίες, τα οικογενειακά τους, τα ιδιαίτερά τους, κυρίες που έρχονται στο κομμωτήριο χρόνια, είστε ο εξομολόγος τους, σας εμπιστεύονται κάτι το προσωπικό τους και θέλουν να πιστεύουν ότι είστε φίλη τους και πράγματι, δεν μπορεί παρά να δεθείτε μαζί τους, κατά κάποιον τρόπο, με τα χρόνια έτσι θα νιώθετε.
Ξέρετε πόσες κυρίες λένε θα πάω στο κομμωτήριο να ξεσκάσω, ή ήρθα να ξεσκάσω; Τις ακούω συχνά να το λένε. Έρχονται εδώ και το χαίρονται, αφήνουν λεύτερο τον εαυτό τους και ηρεμούν. Δείξτε πραγματικό ενδιαφέρον στην πελάτισσα που κάθεται στην πολυθρόνα αμίλητη, αγχωμένη· σιγά, διακριτικά, ρωτήστε την τι της συμβαίνει, τότε να είστε σίγουρη, θα σας τα πει όλα, θα χτενιστεί και θα φύγει αλαφρωμένη που μίλησε. Να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, στην τέχνη σας. Είστε καλλιτέχνης· έτσι να νιώθετε, έτσι να απαιτείται να σας φέρονται...