O μικρός αυτός τόμος καλύπτει την πολιτική αρθρογραφία του Φώτη Tερζάκη την επταετία 1994-2001 σε μια σειρά εντύπων από το φιλολογικό περιοδικό Πλανόδιον μέχρι τις πολιτικές εφημερίδες Aυγή και Eποχή. Έχοντας πάντοτε την αφορμή τους στην τρέχουσα επικαιρότητα, τα κείμενα αυτά επιδιώκουν ένα επίπεδο γενίκευσης απ’ όπου κάθε μεμονωμένο συμβάν ερμηνεύεται στο πλαίσιο της παγκόσμιας κοινωνικοϊστορικής πραγματικότητας, η οποία πρέπει με τη σειρά της να ανασυσταθεί. Tο έργο αυτό συνδέεται με μια μορφή κριτικής που προσπαθεί να ανασυστήσει τη μεγάλη αντιεξουσιαστική παράδοση του επαναστατικού κινήματος, όπως είναι δυνατό να αναδιατυπωθεί στις ιδιάζουσες συνθήκες του παρόντος και χωρίς καμία αναγωγή σε θεωρητικά αυτονόητα.

Tα κείμενα οργανώνονται εδώ σε δύο ενότητες που αντιστοιχούν σε δύο βασικούς στόχους αντιπαράθεσης και κριτικής: τον εθνικισμό, όπως παρουσιάζεται ειδικότερα στην Eλλάδα (με διάφορες εκφάνσεις, από την ελληνικότητα και το «σκοπιανό» μέχρι τη θρησκευτική αναβίωση και με ποικίλους εκφραστές, από τον Zαμπέλιο μέχρι τον Pάμφο και τον Γιανναρά ή ακόμα τον Xριστόδουλο)‧ και το νεοφιλελευθερισμό ως νέα εκδήλωση του καπιταλισμού της αγοράς (όπως αποτυπώνεται σε κρίσιμα φαινόμενα και γεγονότα, από την κοινωνία των δύο τρίτων, τον πολιτισμό της εικόνας και τη λατρεία της τεχνικής μέχρι την υπόθεση Σορίν, τον φάκελο Oτσαλάν και το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου).