Το 1945 πολλοί Ευρωπαίοι εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν κάρβουνο για τη θέρμανσή τους και πάγο για την ψύξη των τροφίμων, ενώ δεν διέθεταν υδραυλική εγκατάσταση στα σπίτια τους. Σήμερα τα πράγματα δύσκολα θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο. Κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα η αγοραστική δύναμη του μέσου Ευρωπαίου τριπλασιάστηκε, παρότι οι ώρες εργασίας μειώθηκαν κατά το ένα τρίτο. Το βιβλίο αυτό είναι ένας ευρύτατος, κατανοητός και ειλικρινής απολογισμός της εντυπωσιακής ανάπτυξης της οικονομίας της Ευρώπης μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Μπάρυ Άιχενγκρην υποστηρίζει ότι η προγενέστερη ιστορία της ηπείρου είχε καθοριστική σημασία για τις οικονομικές επιδόσεις της κι ότι αυτό θα εξακολουθήσει να ισχύει στο μέλλον. Αμφισβητώντας ευρέως αποδεκτές απόψεις σύμφωνα με τις οποίες πίσω από τη μεταπολεμική επιτυχία της Ευρώπης βρίσκονταν θεμελιώδεις οικονομικές δυνάμεις, δείχνει ότι ιδίως η Δυτική Ευρώπη κληρονόμησε ένα σύνολο θεσμών ιδανικά προσαρμοσμένων στις οικονομικές συνθήκες που επικράτησαν για τρεις σχεδόν δεκαετίες. Η οικονομική ανάπτυξη διευκολύνθηκε από τις συνδικαλιστικές ενώσεις που είχαν ως γνώμονα την αλληλεγγύη, από τις συνεκτικές ενώσεις εργοδοτών και από τις κυβερνήσεις που είχαν στόχο την ανάπτυξη – θεσμούς που συνεργάστηκαν, για παράδειγμα, στην ενεργοποίηση των αποταμιεύσεων, τη χρηματοδότηση των επενδύσεων και τη σταθεροποίηση των μισθών.

Ωστόσο αυτή η κληρονομιά οικονομικών και κοινωνικών θεσμών που έδινε τη λύση μέχρι το 1973 κατέληξε στη συνέχεια –όταν η Ευρώπη έπρεπε να στραφεί σε μια ανάπτυξη βασισμένη στην αυξημένη απόδοση και την καινοτομία– να είναι το πρόβλημα.