Διερευνώντας το εκπαιδευτικό πεδίο μέσα από κοινωνιολογική οπτική, η μελέτη αυτή επιχειρεί να φωτίσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές που συντελούνται στο χώρο της μειονότητας και καθορίζουν τη θέση της στην ελληνική κοινωνία. Αντικείμενο πολιτικών συγκρούσεων, η εκπαίδευση της μειονότητας καθορίστηκε ιστορικά από τις διακυμάνσεις των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ήταν για χρόνια απαγορευμένο πεδίο για την κοινωνική έρευνα.

Όπως τεκμηριώνεται στο βιβλίο, η ανεπάρκεια της μειονοτικής εκπαίδευσης, η οποία διατηρήθηκε επί μακρόν, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την κοινωνική περιθωριοποίηση αυτής της ομάδας. Tο γενικό μορφωτικό επίπεδο των μελών της μειονότητας είναι πολύ χαμηλό, με μεγάλη απόκλιση από τους εθνικούς μέσους όρους, ενώ ακόμα και σήμερα σημαντικό ποσοστό μαθητών δεν ολοκληρώνει την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Μια νέα κατάσταση όμως αρχίζει να διαμορφώνεται πρόσφατα. Η αλλαγή πολιτικής του ελληνικού κράτους απέναντι στη μειονότητα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε ως συνέπεια σημαντικές εκπαιδευτικές αλλαγές, όπως η ραγδαία αύξηση του αριθμού των μειονοτικών μαθητών στο επίπεδο του γυμνασίου και η σαφής στροφή προς την ελληνόγλωσση δημόσια εκπαίδευση.

Τα δεδομένα στα οποία βασίζεται το βιβλίο είναι προϊόν ποσοτικής και ποιοτικής έρευνας και αφορούν τα χαρακτηριστικά της συμμετοχής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τη μαθητική διαρροή και τη σημασία των εκπαιδευτικών επιλογών της μειονότητας. Πρόκειται για διπλή προσέγγιση η οποία εστιάζει παράλληλα στο μακροκοινωνιολογικό επίπεδο των εκπαιδευτικών θεσμών και δομών, αλλά και στην οπτική των κοινωνικών υποκειμένων.

Η μελέτη αυτή καταγράφει μια σύνθετη εικόνα έντονων προβλημάτων αλλά και ραγδαίων μεταβολών, οι οποίες συνοδεύουν τη διεύρυνση της σχολικής φοίτησης των παιδιών της μειονότητας. Οι εκπαιδευτικές αλλαγές αναλύονται και ερμηνεύονται σε συνάρτηση με ευρύτερες διεργασίες αλλαγών που συντελούνται παράλληλα στο πολιτικό, το κοινωνικό και το πολιτισμικό πεδίο.