Όταν το Νοέμβρη του 1437 ξεκίνησε απ’ την Κωνσταντινούπολη μια αντιπροσωπεία από επτακόσιους περίπου επιφανείς Βυζαντινούς με επικεφαλής τον ίδιο τον αυτοκράτορα μα και τον πατριάρχη για τη Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας, όλοι γνώριζαν καλά πως ούτε εύκολα θα έλυναν τις θεολογικές διαφορές που είχαν οδηγήσει στο Σχίσμα, ούτε τον ορθόδοξο κόσμο θα έπειθαν για την αγαθότητα των Καθολικών αφού ήταν πάντοτε νωπό το 1204 κι οι Φράγκοι πίεζαν όπου είχαν εγκατασταθεί, ούτε ακόμα ήτανε βέβαιο πως οι Οθωμανοί θα αποτρέπονταν βρίσκοντας στον Κεράτιο στρατό, στόλο και χρήματα από τη Δύση.

Έτσι κάπως θα άρχιζε η γνωστή αιώρηση ανάμεσα στην καθ’ ημάς Ανατολή και την εξιδανικευμένη στη φαντασία μας Δύση. Όλος αυτός ο κόσμος που κουβαλά αιώνες τώρα όχι μόνο αμηχανία και ανασφάλεια, αλλά και σπάνια προτερήματα με πρώτο εκείνο της επιβίωσης. Αυτός ο λαός που σεμνύνεται για τη γενέθλια γη και καταγωγή του, μα προστρέχει για επιβεβαίωση και κατοχύρωση της οντότητάς του στους άλλους, στην Εσπερία.

Ίδιος και απαράλλαχτος αγώνας για Ένωση με τη Δύση, ιδίως αφότου η Ανατολή είχε πληγωθεί θανάσιμα. Στη Σύνοδο, μπροστά στα μάτια των καθολικών που καιροφυλακτούν, ξετυλίγονται ανελέητα όλα τα δεινά, οι αντιθέσεις μα και οι δεξιότητες των Βυζαντινών: γνωρίσματα του Γένους αναλλοίωτα. Τότε ήταν μαζί και τραγικά μιάς και παιζότανε η τελευταία πράξη για έναν κόσμο που επέμενε να προσδοκά παρά τη μέγγενη που όλο και έκλεινε...

Σε λίγο η Βασιλεύουσα θα γείρει οριστικά. Θα επιβιώσει όμως το πιο πολύτιμο: ο κόσμος που σφυρηλατήθηκε απ’ το βυζαντινό μεσαίωνα, αυτός ο άνθρωπος που ξέρει να πορεύεται, συνήθως μόνος, φορές-φορές και με βοήθεια.Η ίδια πορεία αιώνες τώρα.