«Έχω τέσσερα κεριά και μια νύχτα για να γράψω αυτό το χρονικό». Έτσι αρχίζει αυτό το σύντομο ιστορικό μυθιστόρημα, όπου ο Κρίστοφερ Μάρλοου –ο περίφημος θεατρικός συγγραφέας και σύγχρονος του Σαίξπηρ– με τη βεβαιότητα του επικείμενου θανάτου του, ζητάει να αφήσει στην αιωνιότητα ένα αληθινό χρονικό των τελευταίων ημερών του.

Κάποιος πρέπει να έχει διαδώσει διάφορα ψέματα για τον Μάρλοου, αφού τον συλλαμβάνουν ένα βράδυ χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό. Κάποιος που υπογράφει ως Ταμερλάνος, ο ήρωας δηλαδή του θεατρικού έργου του Μάρλοου, έχει γράψει ένα λίβελο στο ύφος του ίδιου του συγγραφέα και τον έχει καρφώσει στην πόρτα της ολλανδικής εκκλησίας. Έτσι ο Μάρλοου καλείται μπροστά στο Μυστικοσυμβούλιο, που τον κατηγορεί ως αιρετικό και άθεο. Όταν αφήνεται ελεύθερος υπό επιτήρηση, δεν αργεί να δείξει πόσο έτοιμος είναι να τραβήξει σπαθί, να ξεστομίσει τρομερές βλασφημίες, να αφεθεί σε αδιάκριτες σχέσεις, να εμπλακεί σε ύποπτες συναλλαγές, εκβιασμούς και παιχνίδια εξουσίας, ξέροντας πως η μόνη του ελπίδα είναι να ανακαλύψει τον εχθρό που τον καταδιώκει.

Η Γουέλς δίνει μια σκοτεινή τροπή σ’ αυτή τη νουβέλα, σκιαγραφώντας την άγρια καταπίεση που ασκεί το κράτος, τους φόνους και τα βασανιστήρια στα οποία ανενδοίαστα προβαίνει. Ταυτόχρονα πετυχαίνει έναν αληθινό λυρισμό στα περιγραφικά κομμάτια της αφήγησης, που ανακαλούν εικόνες και ήχους από τους δρόμους ενός ζοφερού όσο και πολύβουου Λονδίνου.

Αυτό το πολύτροπο βιβλίο αναπτύσσεται σε διάφορα επίπεδα. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της απειλής και της προδοσίας είναι εκείνη μιας ιστορίας μυστηρίου. Οι ολοζώντανες σκηνές του περιβάλλοντος και της ζωής των ελισαβετιανών χρόνων παραπέμπουν σ’ ένα λεπτοδουλεμένο ιστορικό μυθιστόρημα. Η μυθοπλασία των δέκα τελευταίων ημερών από τη ζωή αυτού του αμετανόητου τυχοδιώκτη είναι κάτι σαν τα απομνημονεύματα ενός αληθινού ρομαντικού ήρωα.