Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 έφτασαν από την Ελλάδα στην Τσεχοσλοβακία πάνω από 12.000 πολιτικοί πρόσφυγες, η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα προσφύγων μετά από κείνη που μετακινήθηκε προς την Τασκένδη. Αρχικά νόμιζαν ότι η παραμονή τους στην Τσεχοσλοβακία θα είναι προσωρινή. Έπειτα συνειδητοποίησαν ότι η Τσεχοσλοβακία θα γινόταν η δεύτερη πατρίδα τους. Στο παρόν βιβλίο μια ομάδα νεαρών φοιτητών-ερευνητών, υπό την επίβλεψη  των ιστορικών Κατερίνας Κράλοβα και Κωνσταντίνου Τσίβου, προσεγγίζει μέσα από τις προφορικές μαρτυρίες πενήντα περίπου αφηγητών-προσφύγων τριών διαφορετικών γενιών την ιστορία των πολιτικών προσφύγων της Τσεχοσλοβακίας. Μετά τον πρόλογο, που μας εισάγει στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής, η συγγραφική ομάδα του βιβλίου αναλύει σε δώδεκα διαφορετικά κεφάλαια τους δρόμους της προσφυγιάς, τις προσπάθειες προσαρμογής των προσφύγων στο περιβάλλον της φιλοξενούσας χώρας, παράλληλα με την αγωνία για τη διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας σε μια προοπτική επαναπατρισμού.