Όλοι ακολουθούν αλλότριους δρόμους και όλοι συγκλίνουν στην ίδια πόρτα, την πόρτα του ιατρείου ως προθάλαμου του τέλους∙ όπως στον λαιμό του μπουκαλιού πριν την έξοδο στο αφιλόξενο ή και φιλόξενο χάος. Εκεί παραφυλάω και τους περιμένω, όπως οι παπάδες μάς τη στήνουν στην Έξοδο – μοιάζουμε άλλωστε πολύ γιατροί και παπάδες, ακόμη και στα «διόδια». Το «εκεί» είναι το ιατρείο απ’ όπου θα περάσουν όλοι, αλλιώς η έξοδος δεν επιτρέπεται. Τα δικά μου «διόδια» είναι η εμπειρία τους∙ από χρόνια συλλέγω το απόσταγμα των αφηγήσεων και το αποθηκεύω. Υποκλέπτω τα λόγια τους. Μαζεύω ό,τι απομένει από το παραλήρημα του έμβιου δρόμου καθενός.