Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, στις ΗΠΑ, και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ. Δίδαξε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο Κέντρο Juan March για Ανώτατες Σπουδές στις Κοινωνικές Επιστήμες, στη Μαδρίτη. Είναι καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διετέλεσε διευθυντής ερευνητικών προγραμμάτων για τη Δυτική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στο Συμβούλιο Ερευνών για τις Κοινωνικές Επιστήμες στη Νέα Υόρκη, πρόεδρος της Εταιρείας Νεοελληνικών Μελετών στις ΗΠΑ, διευθυντής και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης. Εξελέγη Συνήγορος του Πολίτη για την περίοδο 1998-2003, εγκαινιάζοντας το θεσμό στην Ελλάδα, και στη συνέχεια, από το 2003, Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο δεύτερος από την ίδρυση του θεσμού. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Πολιτισμικός δυϊσμός και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης (2000) και Οι απαρχές της συγκρότησης σύγχρονου κράτους στην Ελλάδα, 1821-1828 (2002). Έχει επιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους: Τhe Politics of democratic consolidation. Southern Europe in Comparative Perspective (1995), Hellenism and the First Greek War of Liberation, 1821-1830 (1997), Parties, Politics and Democracy in the New Southern Europe (2001), The European Ombudsman. Origins, Establishment, Evolution (2005), Democracy and the State in the New Southern Europe (2006), Rethinking Good Administration in the European Union (2008).

Η Θάλεια Δραγώνα είναι καθηγήτρια κοινωνικής ψυχολογίας και πρόεδρος του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συμμετείχε ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής στη δημιουργία του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και συνδιηύθυνε μαζί με την Άννα Φραγκουδάκη από το 1997 πρόγραμμα του ΥΠΕΠΘ με αντικείμενο τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης των παιδιών της μειονότητας στη Θράκη. Το ερευνητικό της έργο αφορά την προαγωγή πρώιμης ψυχοκοινωνικής υγείας, την κοινωνική ταυτότητα, τις μειονότητες και τον εθνοκεντρισμό στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μεταξύ 2007-2009 συμμετείχε στη Βουλή ως βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Το 2009 διορίστηκε Ειδική Γραμματέας Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού στο Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Οκτώβριο του 2010, επικαλούμενη τις επιθέσεις εξωθεσμικών κύκλων. Έργα της είναι: Γέννηση. Η γυναίκα μπροστά σε μια καινούργια ζωή (1987), Εφηβεία. Προσδοκίες και αναζητήσεις (επιμ. μαζί με την Μπετίνα Ντάβου, 1991), Οδεύοντας προς την πατρότητα. Εξιχνίαση μιας παραγνωρισμένης πορείας (μαζί με την Δέσποινα Ναζίρη, 1995), Beyond One’s Own Backyard. Intercultural Teacher Education in Europe (επιμ. μαζί με τις Άννα Φραγκουδάκη και Χρυσή Ιγγλέση, 1996), «Τι είν’ η πατρίδα μας;». Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση (επιμ. μαζί με την Άννα Φραγκουδάκη, 1997), Μωρά και μητέρες. Θέματα ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης και υγείας στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής (επιμ. μαζί με τον Γιάννη Τσιάντη, 1999), Ελλάδα και Τουρκία. Πολίτης και έθνος-κράτος (επιμ. μαζί με τον Φαρούκ Μπιρτέκ, 2006), Πρόσθεση όχι αφαίρεση, πολλαπλασιασμός όχι διαίρεση. Η μεταρρυθμιστική παρέμβαση στην εκπαίδευση της μειονότητας της Θράκης (επιμ. μαζί με την Άννα Φραγκουδάκη, 2008), Κοινωνική ψυχολογία. Η στροφή στον λόγο (επιμ. μαζί με τον Νίκο Μποζατζή, 2011), Ελλάδα και Τουρκία. Εκσυγχρονιστικές γεωγραφίες και χωρικές αντιλήψεις του έθνους (επιμ. μαζί με τους Νικηφόρο Διαμαντούρο και Τσαλάρ Κεϋντέρ, 2012). Έχει επίσης συμμετάσχει με άρθρα της σε πολλούς συλλογικούς τόμους.

O Çağlar Keyder γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Έγινε καθηγητής κοινωνιολογίας στο State University of New York και στα πανεπιστήμια Koc και Bogazici της Κωνσταντινούπολης, και επίτιμος καθηγητής στο London School of Economics. Ίδρυσε την επιθεώρηση New Perspectives on Turkey και συμμετείχε στην συντακτική επιτροπή του International Journal of Middle East Studies, του Contemporary Sociologyκαι άλλων εντύπων. Είναι μέλος την Ακαδημίας Επιστημών της Τουρκίας. Έχει ασχοληθεί με την ιστορική κοινωνιολογία, τους αγροτικούς μετασχηματισμούς και την οικιστική οργάνωση της Οθωμανικης Αυτοκρατορίας και της Τουρκίας. Κύρια έργα του είναι: Studies in Social History (1982), State and Class in Turkey (1987), Istanbul. Between the Global and the Local (1999), From the Ottoman Empire to the European Union (2003), Ways to Modernity in Greece and Turkey. Encounters with Europe, 1850-1950 (επιμ. μαζί με την Άννα Φραγκουδάκη, 2007), Spatial Conceptions of the Nation. Modernizing Geographies in Greece and Turkey (επιμ. μαζί με τους Νικηφόρο Διαμαντούρο και Θάλεια Δραγώνα, 2010), The End of Agriculture as We Knew It (2013).