«Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο της Νανάς, οι Συμμαθήτριες, πέρα από τη γλυκιά αίσθηση που μου άφησε, η δεύτερη σκέψη μου ήταν  ότι αυτό άνετα να γίνεται σειρά για την τηλεόραση. Αυθόρμητα λοιπόν  άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο ρόλο θα ήθελα να παίξω.» - Απόσπασμα από την ομιλία της ηθοποιού Καίτης Κωνσταντίνου στην παρουσίαση του βιβλίου στο Λοκάλι

«Κάθε αυτοβιογραφικό κείμενο, όπως επισημαίνει η θεωρητικός της λογοτεχνίας Ελέν Σιξού, πρέπει να προσεγγίζεται ως μυθιστόρημα. Πρόκειται για εξομολογητική συνθήκη που καθιερώνει τα γυναικεία απομνημονεύματα ως λογοτεχνικό είδος. Σε αυτή την πολύπλοκη λογοτεχνική έκφραση, που πλέον αποκαλείται μυθιστορηματική αυτοβιογραφία εντάσσεται, κατά τη γνώμη μου και η γραφή της Νανάς Ρούσου και δεν είναι out of the blue, αποτελεί προϊόν μακροχρόνιας επαφής της συγγραφέα με τη λογοτεχνία ως παθιασμένος αναγνώστης. Το βιβλίο αυτό είναι απόρροια των διαβασμάτων που η ίδια καλλιεργεί γόνιμα και δημιουργικά.» - Απόσπασμα από την ομιλία του σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά στην παρουσίαση του βιβλίου στο Λοκάλι

«Οι συμμαθήτριες είναι σκηνογραφικά μια περιγραφή της αστικής γλύκας. Το βιβλίο μιας Αρσακειάδας, που κοιτάει με αγάπη και πολλή ειρωνεία την Αθήνα της γενιάς μας, από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και σήμερα. […] Αγαπώ τα βιβλία που δημιουργούν εικόνες. Το μόνο μέσον, λοιπόν, για να ξαναφτιάξουμε αυτό που αγαπάμε είναι ένα βιβλίο. Οι συμμαθήτριες, στ’ αλήθεια, καταφέρνουν να μας μεταφέρουν αυτή την αγάπη για την πόλη που ζήσαμε και το δεσμό που μπορεί να έχει μια παρέα με κοινό στόχο. Να ζούμε καλά.» - Απόσπασμα από την ομιλία του σκηνογράφου-ενδυματολόγου Μανόλη Παντελιδάκη από την παρουσίαση του βιβλίου στο Λοκάλι