Α! Βλέπω ότι δεν έχετε διαβάσει πολλές ιστορίες της Μαύρης Μάσκας, είπε ο Βιτγκενστάιν. Βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο πρωταγωνιστής, σε μια ανάπαυλα της δράσης, πέφτει σε συλλογή. Συνήθως οι σκηνές αυτές είναι καθαρά ατμοσφαιρικές. Αλλά οι λεπτομέρειες αυτές κάνουν φιλοσοφία, γιατί ο κόσμος, ιδιαίτερα στις αστυνομικές ιστορίες, είναι όλα όσα συμβαίνουν. Έτσι, στην ιστορία που διαβάζω, ο ντετέκτιβ είναι μόνος στο κατάστρωμα ενός πλοίου τα μεσάνυχτα, όπου δεν ακούγεται τίποτα πέρα από το τικ-τακ του ρολογιού του πλοίου. Ένα ρολόι, λέει ο ντετέκτιβ, είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα προβληματικό όργανο: μετρά ένα θραύσμα της αιωνιότητας, μετρά δηλαδή κάτι που ίσως δεν υπάρχει. Ενθουσιάστηκα με αυτή τη σκέψη, είπε ο Βιτγκενστάιν, διότι καθρεφτίζει σχεδόν επακριβώς μια σκέψη του Αγίου Αυγουστίνου όπως εκφράζεται στις Εξομολογήσεις του: Δεν μετρώ το μέλλον, διότι δεν υπάρχει ακόμη‧ ούτε το παρόν, διότι δεν έχει διάρκεια‧ ούτε το παρελθόν, διότι δεν υπάρχει πια.

Η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη; Το τσάι του τριφυλλιού, η μαγική ουσία που επιτρέπει στους ανθρώπους να βιώσουν τον κόσμο με τη λάμψη του οράματος, μπορεί να βρεθεί μόνο περνώντας μέσα από τον μεγάλο πίνακα του Βαν Άικ σ’ έναν άλλο κόσμο. Καθετί σχετίζεται με όλα τ’ άλλα: ένα από τα πνεύματα που στοιχειώνουν το βιβλίο είναι ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, που πίστευε ότι μπορείς να διαβάσεις τον κόσμο σε μια σταγόνα νερό. Το Τσάι του τριφυλλιού είναι αφιερωμένο σ’ αυτή την ιδέα, σε μια σχεδόν μεσαιωνική αντίληψη της ενότητας του κόσμου – αυτό που με άλλα λόγια το λέμε μαγεία.