Στην ευρωπαϊκή ιστορία ο Β´ παγκόσμιος πόλεμος αποτελεί ένα μεγάλο και ευαίσθητο κεφάλαιο. Στην ελληνική ιστορία είναι ακόμη πιο ευαίσθητο επειδή περιλαμβάνει τις εμφύλιες συγκρούσεις που άρχισαν λίγο μετά την απελευθέρωση και κράτησαν μέχρι το 1949. Τα σημαντικά πολιτικά γεγονότα είναι από καιρό γνωστά, αλλά μόνο τα τελευταία χρόνια, με τις διάφορες μετατοπίσεις που έχουν συμβεί μέσα στο χώρο της ιστοριογραφίας, έχει αρχίσει να ξετυλίγεται ολόκληρο το κουβάρι της δεκαετίας.

Λίγη επιστημονική σκέψη έχει αφιερωθεί στην ανάλυση της λειτουργίας των πνευματικών και κοινωνικών θεσμών, όπως το θέατρο, ο κινηματογράφος, το βιβλίο, το περιοδικό και η λογοτεχνία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας. Το θέατρο ιδιαίτερα, ως η κοινωνικότερη μορφή τέχνης, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Κατοχή και αργότερα.

Η παρούσα μελέτη εστιάζει την προσοχή της στην παραγωγή του κλασικού θεάτρου, και ειδικότερα του Σαίξπηρ, που θεωρούνταν πολιτισμικό σύμβολο της Ευρώπης και κορυφαίος εκφραστής της δραματικής ποίησης. Σκοπός της μελέτης είναι, πρώτον, να προσδιορίσει το βαθμό οικειοποίησης του μεγάλου ποιητή σε καταστάσεις πολέμου και, δεύτερον, να φωτίσει τη σχέση του κοινού με το κλασικό θέατρο σε τέτοιες ασυνήθιστες καταστάσεις. Πρόκειται για μια διεπιστημονική περιοχή που παραμένει ανεξερεύνητη ακόμη και στο διεθνές πεδίο των σαιξπηρικών σπουδών.