Ο Honoré de Balzac γεννήθηκε το 1799 στην πόλη Τουρ της Γαλλίας. Σπούδασε νομικά, ύστερα από παρότρυνση της οικογένειάς του, και φιλοσοφία. Το 1819, αρνήθηκε να ακολουθήσει το επάγγελμα του συμβολαιογράφου, για να αφιερωθεί στη συγγραφή φιλοσοφικών δοκιμίων, μυθιστορημάτων και τραγωδιών. Σε όλα του πληθωρικός, τον χαρακτήριζε η ακατάβλητη εργατικότητα, το ακατάβλητο σθένος, όλα καθ' υπερβολή: το ίδιο και στην ερωτική του ζωή, τις καταχρήσεις, τις σπατάλες και τη μεγαλομανία του. Ζούσε πνιγμένος στα χρέη και δούλευε όλο και περισσότερο, και καταπιάνόταν με όλο και περισσότερα, για ν' απαλλαγεί απ' αυτά. Το 1822 γίνεται εραστής της κατά 20 χρόνια μεγαλύτερής του κυρίας Ντε Μπερνύ. Εκείνη πρωτοδιάβαζε και καθαρόγραφε τα έργα του, και πλήρωνε κάθε εμπορικό του ναυάγιο: τυπογραφείο, βιβλιοπωλείο, έκδοση εφημερίδας, φυτείες ανανά, μετοχές σε σιδηροδρόμους. Ο Μπαλζάκ είχε ταυτόχρονα παράλληλες ερωτικές σχέσεις, και το 1832 έλαβε το πρώτο γράμμα της «ξένης», της Εβελίνα Χάνσκα, απ’ όπου ξεκίνησε μια φλογερή αλληλογραφία. Παντρεύτηκαν το 1850, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια προσπάθειας, στη διάρκεια των οποίων έγραφε μυθιστορήματα της σειράς, για τις δημοφιλείς τότε επιφυλλίδες, χωρίς να υπογράφει καν, ωσότου αγγίξει την επιτυχία. Το 1833 συνέλαβε την ιδέα για το γιγαντιαίο εγχείρημά του την Comédie humaine. Πέθανε το 1850 στο Παρίσι σε ηλικία μόλις 51 ετών και θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του ρεαλιστικού μυθιστορήματος. Έργα του που περιλαμβάνονται στην Comédie humaine είναι: Les Chouans. Physiologie du mariage (1829), La Maison du chat-qui-pelote (1830), El Verdugo (1830), La Vendetta (1830), Le Bal de Sceaux (1830), Étude de femme (1830), Une double famille (1830), Gobseck (1830), La Paix du ménage (1830), Une passion dans le désert (1830), Adieu! (1830), Petites misères de la vie conjugale (1830), Les Deux Rêves (1830), La Peau de chagrin (1831), La Grande Bretèche (1831), Sarrasine (1831), Le Chef-d'œuvre inconnu (1831), Les Proscrits (1831), Le Réquisitionnaire (1831), L’Auberge rouge (1831), L'Élixir de longue vie (1831), Jésus-Christ en Flandre (1831), L'Enfant maudit (1831), Madame Firmiani (1832), Le Curé de Tours (1832), Louis Lambert (1832), Maître Cornélius (1832), La Bourse (1832), La Femme abandonnée (1833), La Grenadière (1833), Le Message (1833), Eugénie Grandet (1833), L'Illustre Gaudissart (1833), Le Médecin de campagne (1833), La Femme de trente ans (1834), Ferragus (1834), La Duchesse de Langeais (1834), La Recherche de l'absolu (1834), Les Marana (1834), Un drame au bord de la mer (1834), Séraphîta (1834), Le Contrat de mariage (1835), Le Père Goriot (1835), La Fille aux yeux d'or (1835), Le Colonel Chabert (1835), Melmoth réconcilié (1835), Le Lys dans la vallée (1836), La Vieille Fille (1836), L'Interdiction (1836), Illusions perdues I: Les Deux Poètes (1837), La Messe de l'athée (1837), Facino Cane (1837), César Birotteau (1837), La Confidence des Ruggieri (1837), Gambara (1837), Une fille d'Ève (1838), La Maison Nucingen (1838), Les Employés ou la Femme supérieure (1838), Le Cabinet des Antiques (1838), Autre étude de femme (1839), Béatrix (1839), Illusions perdues II: Un grand homme de province à Paris (1839), Massimilla Doni (1839), Pierre Grassou (1839), Les Secrets de la princesse de Cadignan (1839), Pathologie de la vie sociale (1839), Pierrette (1840), Un prince de la bohème (1840), Z. Marcas (1840), Mémoires de deux jeunes mariées (1841), Ursule Mirouët (1841), Une ténébreuse affaire (1841), Le Curé de village (1841), La Fausse Maîtresse (1842), Albert Savarus (1842), La Rabouilleuse (1842), Un épisode sous la Terreur (1842), Honorine (1843), Illusions perdues III: Ève et David ou Les Souffrances de l'inventeur (1843), La Muse du département (1843), Modeste Mignon (1844), Un début dans la vie (1844), Gaudissart II (1844), Sur Catherine de Médicis (1844), Un homme d'affaires (1844), Les Comédiens sans le savoir (1846), La Cousine Bette (1846), Le Cousin Pons (1847), Splendeurs et misères des courtisanes, I: Comment aiment les filles, II: À combien l'amour revient aux vieillards, III: Où mènent les mauvais chemins, IV: La Dernière Incarnation de Vautrin (1838-1847), L'Envers de l'histoire contemporaine, I: Madame de la Chanterie, II: L'Initié (1848). Άλλα έργα του είναι: La Comédie du diable (1831), Contes bruns (μαζί με τους Philarète Chasles και Charles Rabou, 1832), Voyage de Paris à Java (1832), Voyage d'un moineau de Paris à la recherche du meilleur gouvernement (1840-1842), Les Amours de deux bêtes (1840-1842), Guide-âne à l'usage des animaux qui veulent parvenir aux honneurs (1840-1842), Voyage d'un lion d'Afrique à Paris (1840-1842), La Chine et les Chinois (1842), Essai sur l'argot (1844), Peines de cœur d'une chatte anglaise et autres scènes de la vie privée et publique des animaux. Études de mœurs (1844/1845).

Ο Marie-Henri Beyle (1783-1842), γνωστότερος με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Stendhal, ήταν Γάλλος συγγραφέας. Οι βαθύτατες ψυχολογικές αναλύσεις του στα «μυθιστορήματα μαθητείας» που έγραψε, τον τοποθετούν στην πρώτη σειρά των μυθιστοριογράφων του 19ου αιώνα. Τα περιφημότερα από τα μυθιστορήματα αυτά, Το κόκκινο και το μαύρο και Το μοναστήρι της Πάρμας, αναφέρονται σε νέους με ρομαντικούς πόθους, δύναμη αισθημάτων και όνειρα δόξας. Έργα του είναι: Vies de Haydn, Mozart et Métastase (1815), Histoire de la peinture en Italie (1917), Rome, Naples et Florence (1817, 1827), De l’amour (1822), Racine et Shakespeare (1823-1825), Vie de Rossini (1823), Armance (1827), Vanina Vanini (1829), Promenades dans Rome (1829), Le rouge et le noir (1830), Mémoires d’un touriste (1838), La chartreuse de Parme (1839), Chroniques italiennes (1837-1839), Écoles italiennes de peinture (1932), Souvenirs d’égotisme (1892), Lucien Leuwen (ημιτελές, 1835, 1894), Lamiel (ημιτελές 1839-1842, 1889), Le rose et le vert (ημιτελές, 1928), Vie de Napoléon (1929), Journal (1801-1817), Vie de Henry Brulard (1835-1836, 1890).

Ο Gustave Flaubert (1821-1880) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, που με το έργο του εγκαινίασε μια νέα εποχή στη γαλλική πεζογραφία και ειδικότερα στο μυθιστόρημα. Είναι γνωστός ιδιαίτερα για την πρώτη του δημοσιευμένη νουβέλα, Μαντάμ Μποβαρύ (1857), και για τη σχολαστική του αφοσίωση στην τέχνη και το στυλ του. Η δημοσίευση της Μαντάμ Μποβαρύ προκάλεσε σκάνδαλο και υπήρξε αιτία ποινικής δίωξης του συγγραφέα και του εκδότη. Αναγνωρίστηκε όμως τελικά σαν μια αριστουργηματική και ακριβέστατη εξεικόνιση των ηθών και της ζωής. Έργα του είναι: Madame Bovary (1857), Salammbô (1862, 1874), L'Éducation sentimentale (1869), La Tentation de saint Antoine (1874, 1903), Trois contes: Un cœur simple, La Légende de saint Julien l'Hospitalier, Hérodias (1877), Bouvard et Pécuchet (ημιτελές, 1881).