Η εύθραυστη ευτυχία, ο θάνατος, η μεγαλούπολη, η τρέλα, οι τεχνητοί παράδεισοι της Νέας Εποχής και η αλήθεια των παθών: αυτοί είναι οι τόποι όπου καταφεύγουν οι βέβηλες σκέψεις, οι σκέψεις των ορίων και η «μεταιχμιακή» γραφή τους. Ανάμεσα στο στοχασμό και την ποίηση, θραύσματα ζωής και ρινίσματα φαντασίας, μελαγχολία και ειρωνεία...

Οι βέβηλες σκέψεις περιεργάζονται τους καιρούς της μεγάλης φυγής των Αξιών και της αποδημίας του Νοήματος.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης λογαριάζεται με τη σκέψη μέσα από μια ποιητική και αφοριστική γραφή. Οι θεματικές του εμμονές είναι ο χρόνος όπως τον βιώνει η φθαρτή ατομικότητα, τα όνειρα, η πραγματική και φανταστική γεωμετρία της σύγχρονης πόλης, η εφήμερη και ανεκπλήρωτη ευτυχία, ο θάνατος. Όλα ξεκινούν εδώ από το άτομο ως πρόσωπο που «φέρει» το σταυρό του δικού του αναντικατάστατου θανάτου και μηχανεύεται τρόπους που θα δίνουν νόημα στη ζωή του. Πρόκειται εν τέλει για θέματα τα οποία δεν μπορεί να προσεγγίσει με την προσήκουσα λεπτότητα αυτό που λέμε «θεωρία», θέματα ωστόσο που απαιτούν στοχασμό και γι’ αυτό πολλές φορές μια περιγραφική και στενά βιωματική λογοτεχνία δεν μπορεί επίσης να τα διαχειριστεί.