Το βιβλίο ξεκινά και στις δύο περιπτώσεις από τις ιδεολογικές αναζητήσεις στην περίοδο της εθνογένεσης, από το 1870 για την Τουρκία και από τα τέλη του 18ου αιώνα για την Ελλάδα. Στο πρώτο μέρος εξετάζονται οι τουρκικές εικόνες του «Έλληνα». Η πεζογραφία αποτελεί μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών: εξετάζονται εδώ περισσότερα από τετρακόσια τουρκικά μυθιστορήματα. Τα σχολικά βιβλία εκφράζουν την «επίσημη» κρατική θέση και οι αλλαγές της εικόνας του Έλληνα σ’ αυτά τεκμηριώνουν τις ιδεολογικές εξελίξεις στη γειτονική χώρα. Η ιστοριογραφία και οι διάφορες τάσεις της είναι μια «ενδιάμεση περιοχή», ένας χώρος μεταξύ του κρατικού και του λαϊκού λόγου, που ερευνήθηκε μέσα από το έργο πάνω από πενήντα Τούρκων ιστορικών.

Ανάλογες προσεγγίσεις επιχειρούνται σε μικρότερη κλίμακα στην αντίστροφη κατεύθυνση: πώς βλέπουν οι Έλληνες τους Τούρκους. Η μεθοδολογία αυτή έχει ορισμένα πλεονεκτήματα, καθώς τα υλικά της –μυθιστορήματα, σχολικά βιβλία, ιστορικές μελέτες– φέρνουν στο φως θέσεις και τάσεις που δεν εκφράζονται με την ίδια σαφήνεια στον άμεσο πολιτικό λόγο. Η αποδόμηση του έμμεσου λόγου αποκαλύπτει πολλές άγνωστες πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Στην Τουρκία, λόγου χάρη, όπου δεν έχει ακόμη επιτευχθεί μεγάλη κοινωνική ομοιογένεια, παρατηρείται μια ποικιλία εικόνων σχετικά με τον «Έλληνα», ενώ στην Ελλάδα ο «Τούρκος» παρουσιάζει ομοιομορφία.

Τα πορίσματα της εργασίας σχετίζονται με διάφορους γνωστικούς χώρους. Η ιστορία αποτελεί το υπόβαθρο. Η ανάλυση κειμένων σκιαγραφεί την ιστορία της λογοτεχνίας από μια άλλη οπτική γωνία: αυτήν του «εμείς» και του «άλλου». Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ερευνώνται με βάση τα υπόρρητα εθνικά βιώματα. Η έννοια του έθνους αποκτά έτσι πυκνότερη υφή και αποκαλύπτεται η σχέση των προκαταλήψεων και της πολιτικής πράξης.