«Τόση ευγένεια σε τόσο μικρό σκαρί» σκέφτηκε και χάιδεψε συγκινημένη το μαντολινάκι της. Μια μαλακιά πουπουλένια χαρά την πλημμύρισε συθέμελη. Μ’ αυτό το συναίσθημα συνέχισε να παίζει, να παίζει… Η γειτονιά της εκείνο το πρωινό είχε το καλύτερο ξύπνημα. Κι οι γονείς της ήταν διπλά χαρούμενοι που το κορίτσι τους είχε ό,τι ποθούσε.