Υπάρχει πάντα κάτι άκριτο μέσα στο άκρατο γέλιο και το ασυγκράτητο ξέσπασμά του‧ το σύγκορμο τράνταγμά του δεν μαρτυρεί μόνο την έλλειψη νηφαλιότητας αλλά και την αλαζονεία που συνεπάγεται η ιδέα της ανωτερότητας μέσα σε αυτό, καθώς γελώντας κανείς με τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες του άλλου, συμπεριφέρεται ως εάν ο ίδιος ήταν τέλειος και επαρκής.
Το γέλιο ως έκφραση δύναμης και υπεροχής – Το γέλιο ως έκφραση ασυναρτησίας και παραλογισμού – Το γέλιο ως έκφραση ζωής και ελευθερίας – Το ρομαντικό πορτραίτο του καλλιτέχνη ως σαλτιμπάγκου – Ο ίλιγγος του μοντέρνου κωμικού…
Αυτά και πολλά άλλα είναι τα θέματα τούτης της πραγματείας για τη θέση του γέλιου στην ιστορία των ιδεών και στη λογοτεχνία από την αρχαιότητα μέχρι τον χριστιανισμό και τις νεότερες εποχές. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στα ρεύματα του Διαφωτισμού, του ρομαντισμού, του ρεαλισμού, του συμβολισμού και του υπερρεαλισμού, που αναβαθμίζουν το ρόλο του γέλιου στην ανθρώπινη ζωή και εισάγουν ένα νέο ήθος στη μοντέρνα τέχνη μέσα από τις μορφές της ειρωνείας, της παρωδίας, του χιούμορ και του γκροτέσκο. Με παραδείγματα από την ξένη και την ελληνική γραμματεία (από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Μένανδρο μέχρι τους Πατέρες της Εκκλησίας και από τον Μπωντλαίρ, τον Σλέγκελ, τον Μπερξόν ή τον Μπαχτίν μέχρι τον Βιζυηνό, τον Καβάφη και τον Καρυωτάκη), το βιβλίο επιχειρεί να αναδείξει την καταστροφική και συνάμα αναζωογονητική δράση του γέλιου, που απελευθερώνει τον άνθρωπο από το βαρύ πνεύμα της σοβαρότητας, καθιστώντας τον εκφραστικό και δημιουργικό, ικανό να τρέφεται από τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες των άλλων και του εαυτού του.
