Οι Βρυξέλλες της δεκαετίας του ’50, όπου, νέος τότε μουσικός, ανακάλυψα μέσα σε δύο μήνες τον κόσμο της νύχτας, του περιθωρίου, των ναρκωτικών, της πορνείας και της τζαζ, μου πρόσφεραν το σκηνικό και τα πρόσωπα αυτού του «αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος» που πήρε τη μορφή του «αστυνομικού». Τούτο το μυθιστόρημα μου έδωσε επίσης την ευκαιρία να θυμηθώ τους έρωτες και τις φιλίες της εποχής εκείνης που σημάδεψαν βαθιά τη συναισθηματική και τη μουσική ζωή μου.
Είναι η ιστορία ενός νέου άντρα, που βρίσκει δουλειά ως πιανίστας σε μια μπουάτ των παλιών Βρυξελλών στη δεκαετία του ’50, «τον καιρό που οι Βρυξέλλες τραγουδούσαν». Αγαπάει τη ζωή κι αυτή τον ανταμείβει απλόχερα. Ο κόσμος τον βρίσκει συμπαθή, οι γυναίκες θέλουν να τον προστατεύσουν και να τον περιποιηθούν, κι όλα του πάνε καλά, μέχρι τη μέρα που μια σειρά από παράξενα συμβάντα –ένας ύποπτος θάνατος, μια εξαφάνιση, ένας εμπρησμός– κάνουν την αστυνομία να τον υποψιαστεί. Ποιος αλήθεια έχει βαλθεί να τον εκθέσει; Και πώς θα γλυτώσει απ’ αυτή την αόριστη και εναγώνια απειλή;
Ο νεαρός πιανίστας, όπως θα καταλάβει γρήγορα ο αναγνώστης, είναι ο ίδιος ο Ζωρζ Μουστακί, και το μυθιστόρημα δεν κρύβει τον αυτοβιογραφικό του χαρακτήρα.
