Αγροίκοι
Αγροίκοι
Δεν υπάρχει έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου, που να μην εκτελείται ή που να μην έχει εκτελεσθεί, και να μην περιγράφεται στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος. Σκοπός του συγγραφέα, ωστόσο, δεν είναι να καταγγείλει τα εγκλήματα‧ σκοπός του είναι να διασύρει την καθημερινή πολιτική του Φασισμού.
Δεν υπάρχει έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου που να μην περιγράφεται σ’ αυτό το μυθιστόρημα, ίσως το πιο σκληρό του Cesare Pavese. Ο εμπρησμός, ο βιασμός, η αιμομιξία, ο φόνος, αλλά και η στυγνή συναλλαγή ή η εγκληματική ανοχή, εξαπολύουν μέσα στο καθημερινό περιβάλλον της οικογένειας, και πρώτα-πρώτα εναντίον των γυναικών, τη βία και τη διαφθορά που δεσπόζουν στην Ιταλία των τελευταίων χρόνων του φασισμού. Μέσα στο γαλήνιο τοπίο της ιταλικής υπαίθρου, τα πάθη αποχαλινώνονται και τα σκοτεινά μυστικά μιας πατριαρχικής οικογένειας –που, κάτω από τα προσχήματα μιας ξένης ηθικής, φερμένης από την ακατανόητη πόλη, καλύπτει μια θεσμοθετημένη σχεδόν βία–, φανερώνονται και συγκαλύπτονται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη από τον αστικό, βιομηχανικό Βορρά, ο οποίος συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι δεν βρίσκεται στη γνώριμη πατρίδα του αλλά σε μια ξένη χώρα. Στις λίγες μέρες της διαμονής του εκεί, ο κύκλος του αίματος, που πηγάζει από τη δράση των Βινβέρα και ξεχειλίζει στην τραγωδία της Τζιζέλας, θα παραμείνει μοιραίος και αξεδιάλυτος.
Ο συγγραφέας κατορθώνει μ’ αυτό τον τρόπο, δίχως την παραμικρή αναφορά στο καθεστώς, να διασύρει την καθημερινή πρακτική του φασισμού και να καταγγείλει, την αλλοτρίωση και τη μοιρολατρία που είχαν διαβρώσει την ιταλική κοινωνία του μεσοπολέμου