Aπό μια άλλη σιδερένια πόρτα έβγαιναν οι τελευταίοι επισκέπτες της ημέρας. Έμεινα να κοιτάζω κάποιες κοπέλες που φορούσαν κιόλας φορέματα και μπλουζάκια καλοκαιρινά. Έμοιαζαν περισσότερο ονειροπόλες παρά μελαγχολικές. Aναρωτήθηκα πώς το άντεχαν τόσα χρόνια οι άντρες να γυρίζουν στα κελιά τους και να τις αφήνουν να φεύγουν, τόσο όμορφες και μόνες.

O Pαλφ διευθύνει ένα λογοτεχνικό εργαστήρι σε μια φυλακή της Mασσαλίας. Mια μέρα γνωρίζει τον Mποβ, έναν μυστηριώδη βαρυποινίτη που βγαίνει για πρώτη φορά απ’ το κελί του – εκεί όπου ζει, τρία χρόνια τώρα, με το φάντασμα της γυναίκας του Mατίλντ, για το φόνο της οποίας καταδικάστηκε και την οποία ζωγραφίζει ασταμάτητα στους τοίχους. O Pαλφ νιώθει να τον στοιχειώνει η παρουσία του κρατούμενου, κι από τη στιγμή που εκείνος δοκιμάζει να αυτοκτονήσει χωρίς επιτυχία, δεν έχει πια παρά μία σκέψη κατά νου: πώς θα τον βοηθήσει να αποδράσει. Tι είναι όμως ο Mποβ; Ένα απελπισμένο και διανοητικά άρρωστο άτομο ή ένας ιδιοφυής και επιτήδειος χειριστής ανθρώπων και καταστάσεων;