Περί βίας

Εισαγωγή: Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ISBN ΕΝΤΥΠΟ
960-221-181-4
Διαστάσεις
21Χ14
Τρέχουσα Έκδοση
2000
Σελίδες
190
Εύδοξος

Περί βίας

Εισαγωγή: Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου

ΕΝΤΥΠΟ
ΤΕΛΙΚΗ
16.96€
ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ
* ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ αγορές άνω των 50€ (εντός Ελλάδος)

Γραμμένο το 1968, με αφορμή τη φοιτητική εξέγερση στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, το κλασικό αυτό δοκίμιο αποδεικνύεται επίκαιρο σε μια εποχή που, διαψεύδοντας την επαγγελία της οικουμενικής ειρήνης και συμφιλίωσης, χαρακτηρίζεται από την αφανή μεταλλαγή των μορφών κυριαρχίας και των τεχνολογιών μαζικής καταστροφής και από την αναζωπύρωση εστιών στρατιωτικής βίας και τρομοκρατίας σε όλο τον πλανήτη.

 

«Δύναμη και βία είναι πράγματα αντίθετα· όταν η μία επικρατεί απόλυτα, η άλλη απουσιάζει». Με αυτή τη φαινομενικά παράδοξη θέση, η Xάννα Άρεντ, μια από τις πιο εξέχουσες μορφές της σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας, θέτει υπό αμφισβήτηση μια ολόκληρη παράδοση αρχαίων και νεότερων ιδεών (από τον Πλάτωνα ώς τον Bέμπερ), σύμφωνα με τις οποίες η πολιτική, ως άσκηση δύναμης, καθορίζεται από τη σχέση άρχοντος και αρχομένου, κυρίαρχου και υπηκόου, και άρα θεμελιώνεται εν τέλει στη βία – εξ ου και το απόφθεγμα του Mάο: «η δύναμη απορρέει από την κάννη ενός όπλου».

Για να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις μεταξύ βίας και δύναμης, πολέμου και πολιτικής, η Άρεντ εξετάζει σε ιστορική προοπτική τις κυρίαρχες θεωρίες περί βίας, εξουσίας και επανάστασης, αντιδιαστέλλοντάς τες προς μια αρχαιότερη, προφιλοσοφική παράδοση, που σημασιοδοτεί την πολιτική ως ελευθερία του λέγειν και του πράττειν. Aναδεικνύει έτσι τον αντιπολιτικό χαρακτήρα της βίας ως εργαλείου στην υπηρεσία των λίγων εναντίον των πολλών, του ενός εναντίον όλων.

Η κλιμάκωση των εξοπλισμών, ο πολλαπλασιασμός των εστιών πολέμου και η προσφυγή στην καταστολή και την τρομοκρατία υπήρξαν από τα πιο σταθερά και δυσερμήνευτα προβλήματα του 20ού αιώνα. Η Άρεντ τα υποβάλλει σε μια ρηξικέλευθη ανάλυση, που κινείται υποδειγματικά από την τρέχουσα πολιτική συγκυρία (πόλεμος του Βιετνάμ, κινήματα αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’60) ώς τις αρχαίες και νεότερες πολιτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις και από τις πιο λεπτές εννοιολογικές διακρίσεις ώς τον αιχμηρό σχολιασμό της επικαιρότητας. Όπως σημειώνει, η λατρεία της βίας δεν περιορίζεται σε μικρές μειοψηφίες πολεμοκάπηλων και εξτρεμιστών, ενώ η δημόσια αποστροφή για τη βία που ακολούθησε τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο εξανεμίστηκε σταδιακά, όπως άλλωστε και η φιλοσοφία της μη βίας των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα. Επανεξετάζοντας τις σχέσεις μεταξύ πολέμου και πολιτικής, βίας και δύναμης, δείχνει τον εργαλειακό χαρακτήρα της βίαιης δράσης, τη συνδρομή της στην εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς και την αντίθεσή της προς την πραγματική πολιτική δύναμη και πράξη.

ΑΡΕΝΤ ΧΑΝΝΑ
Η Hanna Arendt γεννήθηκε το 1906 κοντά στο Ανόβερο. Σπούδασε φιλοσοφία, θεολογία και αρχαία ελληνικά στα πανεπιστήμια του Μάρμπουργκ (με τον Μάρτιν Χάιντεγγερ) και του Φράιμπουργκ (με τον Καρλ Γιάσπερς, υπό τον οποίο εκπόνησε διδακτορική διατριβή για την έννοια της αγάπης στον Αυγουστίνο). Συνελήφθη ως Εβραία από το ναζιστικό καθεστώς, απελευθερώθηκε και κατέφυγε στο Παρίσι το 1933, όπου γνωρίστηκε με διανοούμενους όπως ο Μπένγιαμιν, ο Κοϋρέ, ο Σαρτρ, και ο μετέπειτα σύζυγός της Χάινριχ Μπλύχερ. Απέφυγε να ενταχθεί στο σιωνιστικό κίνημα, εργάστηκε ωστόσο για τη μετανάστευση εβραίων προσφύγων στην Παλαιστίνη, διώχθηκε και βρέθηκε στην παρανομία, ώσπου το 1941 αναχώρησε οριστικά για τη Νέα Υόρκη. Εκεί συνεργάστηκε με την Conference on Jewish Relations, την Jewish Cultural Construction και τις εκδόσεις Schocken. Το 1961 ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ ως ανταποκρίτρια του New Yorker στη δίκη του Άιχμαν. Δίδαξε στα πανεπιστήμια Πρίνστον, Χάρβαρντ, Κολούμπια, Μπέρκλεϋ και Σικάγο και έγινε καθηγήτρια στο New School for Social Research. Πέθανε το 1975 στη Νέα Υόρκη. Έργα της είναι: Der Liebesbegriff bei Augustin. Versuch einer philosophischen Interpretation (1929), The Origins of Totalitarianism (1951), Rahel Varnhagen. The Life of a Jewess (1958), The Human Condition (1958), Die ungarische Revolution und der totalitäre Imperialismus (1958), Between Past and Future. Six exercises in political thought (1961), Eichmann in Jerusalem. A Report on the Banality of Evil (1963), On Revolution (1963), Some Questions of Moral Philosophy (1965), Men in Dark Times (1968), On Violence (1970), Crises of the Republic. Lying in Politics; Civil Disobedience; On Violence; Thoughts on Politics and Revolution (1972), The Jew as Pariah. Jewish Identity and Politics in the Modern Age (1978), Life of the Mind (1978).