Μήπως σε μια παρατεταμένη εποχή πολυπραγμοσύνης και επίπλαστης ευκολίας έχει την ιδιαίτερη σημασία της η απόπειρα να ξανακατακτήσουμε τα ουσιώδη, δηλαδή αυτά που δεν είναι αρκούντως αρεστά και που γι' αυτό τα περιφρονεί η βουλιμία για την ποσότητα; Το [Κ], σημείο και σύμβολο αυτού του εκδοτικού εγχειρήματος, μπορεί να είναι το αρχίγραμμα που παραπέμπει σε μια σειρά πραγμάτων, εννοιών, καταστάσεων που έχουν άμεση σχέση με τη λογοτεχνία και τα περιβάλλοντα εδάφη, όπως «κείμενο», «καθωμιλημένο», «καλαισθησία», «καλλιέργεια», «κριτική», «κανόνας». Ίσως όμως να μας προσέλκυσε περισσότερο προς αυτό, η επιθετική συμβολιστική του στην αρχαιολογία των αλφαβήτων: ας πούμε, στην παλαιότερη φοινικική γραφή όπου τα γράμματα δεν απείχαν σχεδόν καθόλου από τα ιδεογράμματα, το αντίστοιχο του, «καφ», σήμαινε την ανθρώπινη παλάμη ή το ανυψωμένο σε αίτημα χέρι, ενώ στους αρχαίους χάρτες της ναυσιπλοΐας, αν συνοδευόταν το [Κ] από τις παραστάσεις του ηλίου, της σελήνης και των άστρων, δήλωνε τον βαθμό απόκλισης που είχαν ανάμεσά τους τα ουράνια σώματα. Μια τέτοια απόκλιση θέλει να επισημάνει η εκδοχή του [Κ]. Όχι το να οχυρωθεί πίσω από αυτήν, θεωρώντας την μάταιη προσπάθεια που απλώς συνεχίζει να αμύνεται, αλλά το να προβάλλει ως επιτακτικό αίτημα τη διεκδίκηση του αυτονοήτου: ότι, όπως σε όλα τα πεδία της κοινωνικής παραγωγής, έτσι και στη λογοτεχνία ή στους τρόπους ανάγνωσής της, τα πράγματα δεν είναι εξομοιωμένα. Η υπογράμμιση της διαφοράς και του διαφορετικού είναι εκείνη που συνιστούσε και εξακολουθεί να συνιστά την απόσταση μεταξύ του έντεχνου και άτεχνου, μεταξύ του ωραίου και του ακαλαίσθητου, μεταξύ του σπουδαίου και του μέτριου ή του ασήμαντου. Και σ' αυτό το εγχείρημα της υπογράμμισης της διαφοράς αναλαμβάνει να συστοιχηθεί το [Κ], όπως σε προηγούμενα χρόνια επιχείρησαν να συστοιχηθούν οι παλαιότερες νεανικές του καταβολάδες: η σχεδία και το γράμματα και τέχνες. Κάτι που ιδιαίτερα σήμερα μοιάζει πολύ περισσότερο πολύπλοκο, αλλά αν η τέχνη και η ανάγνωση της διακυβεύουν και ταυτόχρονα διακυβεύονται, το εκδοτικό εγχείρημα του [Κ], αν μη τι άλλο, παραμένει ανοιχτό.