Ο ελληνικός Εμφύλιος συνέβαλε στην παγίωση του ψυχροπολεμικού κλίματος στη σουηδική κοινή γνώμη τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Παρουσιάζει έτσι ενδιαφέρον πώς τα γεγονότα στην Ελλάδα διαβάζονται από τη σουηδική διπλωματία, αλλά και πώς τα αφηγήματα της ελληνικής κυβερνητικής και της δυτικής προπαγάνδας (δευτερευόντως και της κομμουνιστικής) «φθάνουν» στην κοινή γνώμη και εντάσσονται στο πολιτικό σκηνικό της Σουηδίας.

Η μελέτη διερευνά επίσης τη συμβιβαστική πρωτοβουλία της Σουηδίας στον ΟΗΕ για το ελληνικό ζήτημα, πρωτοβουλία που εντασσόταν στην προσπάθεια της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης να «χτίσει γέφυρες» ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, αλλά εγκαταλείφθηκε με την όξυνση του Ψυχρού Πολέμου. Η προβληματική της σουηδικής ουδετερότητας τη δεκαετία του ’40 θυμίζει την αντίστοιχη συζήτηση που γίνεται σήμερα με αφορμή την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ μετά τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία.

Στηριγμένο σε διεξοδική αποδελτίωση των σουηδικών δημοσιεύσεων και σε σουηδικά και ελληνικά διπλωματικά αρχεία, το βιβλίο έχει επομένως διπλή όψη: αποτελεί ένα χρονικό του ελληνικού Εμφυλίου από το ασυνήθιστο παρατηρητήριο ενός «τρίτου» ξένου, ενώ παρακολουθεί τη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής και του γενικότερου πολιτικού κλίματος στη Σουηδία την περίοδο εκείνη – όψεις που είναι και οι δύο μάλλον άγνωστες στο ελληνικό κοινό.