Σήμερα, άντρα μου, θα παντρευτείς μιαν άλλη. Δεν γίνεται να είμαι καλεσμένη, πρέπει όμως να λάβεις ένα γράμμα από μένα. Καλεσμένοι είναι όλοι εκείνοι που μέχρι πριν από λίγο ήταν κοινοί μας φίλοι, αν και μάλλον δικοί σου παρά δικοί μου. Θα ’ρθουν λοιπόν σε σένα και θα γιορτάσουν μαζί σας, μολονότι το ξέρω, θα βρίσκονται πολλοί ανάμεσά τους που διστάζουν λίγο και δεν θέλουν τόσο γρήγορα να συνηθίσουν στην ιδέα ότι τόσα έχουν αλλάξει γύρω σου...

Λίγες μέρες προτού με τη μεγάλη γιορτή σου σφραγίσεις την περήφανη και θλιβερή ιστορία μας, και εγώ κάθομαι κάτω από τη λάμπα και γράφω αυτά τα βιαστικά λόγια, που σε απαλλάσσουν από κάθε υποχρέωση, αλλά και υποκινούν μια εξέγερση ενάντια στην καταπίεση της εποχής μας, ενάντια στη σιδερένια απώθηση και λήθη που επέβαλες στον εαυτό σου. Θα είναι ένα γράμμα που τίποτε δεν θέλει να απαιτήσει, να καταδικάσει, να εξηγήσει ή να κατηγορήσει, αλλά μόνο να εκφράσει μια μοναδική μεγάλη απορία γι’ αυτή την κοινή ζωή, που εδώ συνοψίζεται, γίνεται αντιληπτή και αποτιμάται και τώρα καταλήγει με τη διστακτική υπόσχεση, τη χαμηλόφωνη διαταγή: στο τέλος θα έχουμε υπάρξει μόνο εμείς. Κανένας άλλος.