Η νοσταλγία για το υπερβατικό, η ανάγκη του ανθρωπίνου  όντος για ένωση με  ό,τι το υπερβαίνει, είναι μια πραγματικότητα  κεντρικής σημασίας στην ιστορία του πολιτισμού. Η κίνηση  των ανθρώπων  προς τα  «άνω» μας διαφωτίζει αρκετά για το πώς   βιώνουν τον κόσμο τους «εδώ κάτω». Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σ’ αυτή την ιδιαίτερη επιθυμία της ανθρώπινης  ύπαρξης να εξέλθει από τους περιορισμούς του εγκόσμιου βίου και να ανιχνεύσει απώτερες περιοχές του Είναι, με τρόπους όμως που ορίζονται συλλογικά και είναι κατά βάσιν θεσμοποιημένοι. Προσεγγίζει έτσι  μια  μεταφυσική εμπειρία από  πολιτισμική άποψη.

Η εμπειρία αυτή, που αποδίδεται στο πλαίσιο του αρχαιοελληνικού λεξιλογίου με  τους όρους μανία και ενθουσιασμός, διερευνάται μέσα από το παράδειγμα της διονυσιακής τελετουργίας, η οποία παρήγαγε, με τα μέσα του χορού και της μουσικής, όπου τον ηγεμονικό ρόλο κατέχει ο αυλός, ένα  αρχέτυπο οργιαστικής  συλλογικής έκστασης.

Συνδυάζοντας σ’ αυτή την πρωτότυπη και διεισδυτική μελέτη τα πολύχρονα ενδιαφέροντά της για τη μουσικολογία και την αρχαία γραμματεία, η συγγραφέας ανατέμνει ένα από τα πιο γοητευτικά και δυσεπίλυτα ζητήματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.