Πλήθος

Πόλεμος και δημοκρατία στην εποχή της Αυτοκρατορίας

Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας

ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

ISBN ΕΝΤΥΠΟ

978-960-221-510-4

Διαστάσεις

24X17

Τρέχουσα Έκδοση

2011

Σελίδες

440

Εύδοξος

12537065

Δείγμα Βιβλίου

Περιεχόμενα

Δελτίο Τύπου

ΝΕΓΚΡΙ ΑΝΤΟΝΙΟ ΧΑΡΝΤ ΜΑΪΚΛ

Πλήθος

Πόλεμος και δημοκρατία στην εποχή της Αυτοκρατορίας

Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας

ΕΝΤΥΠΟ

ΑΡΧΙΚΗ

~~29.68€~~

25%

ΤΕΛΙΚΗ

22.26€

* ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ αγορές άνω των 50€ (εντός Ελλάδος)

Δύο από τους πιο ενεργούς πολιτικούς φιλοσόφους στον σημερινό κόσμο, ο Μάικλ Χαρντ και ο Αντόνιο Νέγκρι, παρουσιάζουν ανάγλυφα, τρομακτικά όσο και ελπιδοφόρα, την πραγματικότητα του οικουμενικού πολέμου και τη δυνατότητα μιας οικουμενικής δημοκρατίας.

Στο διεθνές μπεστ-σέλερ τους Αυτοκρατορία, ο Μάικλ Χαρντ και ο Αντόνιο Νέγκρι παρουσίασαν μια μεγαλόπνοη ενοποιημένη θεώρηση ενός κόσμου όπου οι παλιές μορφές ιμπεριαλισμού δεν λειτουργούν πια και τα έθνη-κράτη, ακόμη και τα πιο ισχυρά, είναι αναγκασμένα να παραχωρήσουν μεγάλο μέρος της κυριαρχίας τους σ’ ένα υπερεθνικό, πολυδιάστατο δίκτυο εξουσίας, την Αυτοκρατορία. Τι γίνεται όμως σε μια εποχή «αμερικανικής αυτοκρατορίας»; Πολλοί λένε πως ο μονομερής πόλεμος των ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας αποδεικνύει ότι ο παλαιάς σχολής ιμπεριαλισμός παραμένει ακμαίος. Στο Πλήθος, ο Χαρντ και ο Νέγκρι υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο: οι θλιβερές αποτυχίες των αμερικανικών σχεδίων επιβεβαιώνουν ότι η χρήση εργαλείων μιας προηγούμενης ιστορικής φάσης για την αντιμετώπιση σύγχρονων προβλημάτων είναι ακριβώς η συνταγή για αυξανόμενη σύγκρουση, ανασφάλεια και αστάθεια. Ο μόνος τρόπος να διατηρήσουν οι πλούσιοι και ισχυροί τα συμφέροντά τους και να εγγυηθούν την παγκόσμια τάξη είναι η εγκαθίδρυση μιας ευρύτατης συνεργασίας των κυρίαρχων δυνάμεων σε μια νέα μορφή Αυτοκρατορίας. Όμως μια τέτοια αυτοκρατορική ειρήνη δεν είναι διόλου η λύση για την τεράστια πλειονότητα του κόσμου: εδραιώνεται πάνω σε μια οικουμενική κατάσταση βίας που διαποτίζει σιγά-σιγά όλες τις όψεις της κοινωνίας, παροξύνοντας τις ιεραρχίες και υπονομεύοντας τις παραδοσιακές δυνατότητες δημοκρατικών ανταλλαγών. Μήπως ο φόβος έχει γίνει η μόνιμη συνθήκη της ζωής μας και η δημοκρατία ένα ανέφικτο όνειρο; Κατά τους συγγραφείς, ένας τέτοιος πεσιμισμός είναι εντελώς εσφαλμένος. Αποικίζοντας και διασυνδέοντας περισσότερα πεδία της ζωής σε όλο και μεγαλύτερο βάθος, η Αυτοκρατορία δημιουργεί μάλλον τη δυνατότητα ενός νέου είδους δημοκρατίας. Συγκλίνοντας σε μια οικουμενικά διαδικτυωμένη κοινότητα, ποικίλες ομάδες και άτομα μπορούν να συνδυαστούν σε ρευστές μήτρες αντίστασης: έχοντας πάψει να είναι οι σιωπηλές, καταπιεσμένες «μάζες», μπορούν να σχηματίσουν ένα πλήθος ικανό να χαράξει έναν δημοκρατικό εναλλακτικό δρόμο στη σημερινή παγκόσμια τάξη.

Έγραψαν για το βιβλίο

Αυτό που κάνει τόσο αναζωογονητική την ανάγνωση της Αυτοκρατορίας και του Πλήθους [...] είναι ότι έχουμε να κάνουμε με βιβλία που αναφέρονται –σχεδόν μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει: εσωματώνονται– σ' ένα ενεργό παγκόσμιο κίνημα αντικαπιταλιστικής αντίστασης και λειτουργούν ως η στιγμή του θεωρητικού αναστοχασμού του· νιώθει κανείς, πίσω από τις γραμμές τους, τις μυρωδιές και τους ήχους του Σιάτλ, της Γένοβας και των Ζαπατίστας. Έτσι τα θεωρητικά τους όρια είναι ταυτόχρονα τα όρια του ίδιου του κινήματος.

SLAVOJ ŽIŽEK

1 από 3

Ο Χαρντ και ο Νέγκρι είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο είδος: συγγραφείς πολιτικής θεωρίας που όντως πιστεύουν στους λαούς, στη δύναμη και τη σοφία με τις οποίες αυτοί μπορούν να αυτοκυβερνηθούν. Το αποτέλεσμα είναι ένα εμπνευσμένο πάντρεμα ρεαλισμού και ιδεαλισμού.

NAOMI KLEIN (συγγραφέας του βιβλίου Το δόγμα του σοκ)

2 από 3

Ο Τόνι [Νέγκρι] κι εγώ χρησιμοποιούμε τον όρο πλήθος με δύο βασικούς τρόπους, που αντιφάσκουν μεταξύ τους. Προσωπικά μού αρέσουν οι αντιφάσεις κι έτσι αυτό δεν είναι πρόβλημα. Υπό μία έννοια –και στην Αυτοκρατορία χρησιμοποιήθηκε περισσότερο έτσι– το πλήθος είναι μια πάντα υπαρκτή κοινωνική δύναμη που επιμένει στην ίδια της την ελευθερία, αρνείται την εξουσία, σπάει τις αλυσίδες της. Από την άλλη μεριά –κι αυτή είναι η τάση μας στο νέο βιβλίο [το Πλήθος]– το πλήθος είναι ένα πολιτικό σχέδιο. Το πλήθος δεν έχει ακόμα υπάρξει. Το πλήθος θα μπορούσε να υπάρξει ως μια μορφή οργάνωσης, κάτι που θα μπορούσε να δημιουργηθεί σήμερα. Υπάρχει μια έννοια του πλήθους που είναι «πάντα-ήδη» και υπάρχει μια άλλη που είναι «όχι ακόμα».

MICHAEL HARDT, The Minnesota Review

3 από 3

ΝΕΓΚΡΙ ΑΝΤΟΝΙΟ

Ο Antonio Negri γεννήθηκε στην Πάντοβα το 1933. Έγινε καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της Εργατικής Εξουσίας και της Εργατικής Αυτονομίας και από τους πιο διάσημους θεωρητικούς του κινήματος της Αυτονομίας. Το 1979 συνελήφθη και κατηγορήθηκε, χωρίς επαρκή στοιχεία, για τρομοκρατική δράση –ακόμη και ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και καταδικάστηκε τελικά σε 30 χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε δύο φόνους. Το 1983 διέφυγε στη Γαλλία, όπου, προστατευμένος από τον κίνδυνο της απέλασης χάρη στο «δόγμα Μιτεράν», δίδαξε στο πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού και στο Collège International de Philosophie, κοντά στον Ντεριντά, τον Φουκώ και τον Ντελέζ. Το 1997, μετά από συμφωνία που μείωσε την καταδίκη του στα 13 χρόνια, επέστρεψε στην Ιταλία για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του. Μετά την αποφυλάκισή του το 2003, ζει στη Βενετία και στο Παρίσι μαζί με τη γαλλίδα φιλόσοφο Judith Revel. Stato e diritto nel giovane Hegel. Studio sulla genesi illuministica della filosofia giuridica e politica di Hegel (1958), Saggi sullo storicismo tedesco. Dilthey e Meinecke (1959), Alle origini del formalismo giuridico. Studio sul problema della forma in Kant e nei giuristi kantiani tra il 1789 e il 1802 (1962), Scritti di filosofia del diritto, 1802-1803, di G.W.F. Hegel (1962), Ideali e realizzazioni d'integrazione europea. Da Napoleone ai nostri giorni, (με τους Carlo Ghisalberti και Jean Charpentier, 1967), Studi su Max Weber (1967), Descartes politico o della ragionevole ideologia (1970), Crisi e organizzazione operaia (με τους Sergio Bologna και Paolo Carpignano, 1974), Crisi dello Stato-piano. Comunismo e organizzazione rivoluzionaria (1974), Proletari e stato. Per una discussione su autonomia operaia e compromesso storico (1976), La fabbrica della strategia. 33 lezioni su Lenin (1977), La forma Stato. Per la critica dell’economia politica della Costituzione (1977), Il dominio e il sabotaggio. Sul metodo marxista della trasformazione sociale (1977), La classe ouvriere contre l’etat (1978), Università di ceto medio e proletariato intellettuale (με τους Romano Alquati και Andrea Sormano, 1978), Marx oltre Marx. Quaderno di lavoro sui Grundrisse (1979), Dall’operaio massa all’operaio sociale. Intervista sull’operaismo (1979), Il comunismo e la Guerra (1980), Politica di classe: Ιl motore e la forma. Le cinque campagne oggi (1980), L’anomalia selvaggia. Saggio su potere e potenza in Baruch Spinoza (1981), Macchina tempo. Rompicapi, liberazione, costituzione (1982), Pipe-line. Lettere da Rebibbia (1983), Diario di un’evasione (1985), Fabbriche del soggetto. Profili, protesi, transiti, macchine, paradossi, passaggi, sovversione, sistemi, potenze: appunti per un dispositivo ontologico (1987), Lenta ginestra. Saggio sull’ontologia di Giacomo Leopardi (1987), Le verità nomadi. Per nuovi spazi di libertà (με τον Felix Guattari, 1987), Fine secolo. Un manifesto per l’operaio sociale (1988), Arte e multitudo. Sette lettere del dicembre 1988 (1989), Il lavoro di Giobbe. il famoso testo biblico come parabola del lavoro umano (1990), Il potere costituente. Saggio sulle alternative del modern (1992), Spinoza sovversivo. Variazioni (in) attuali (1992), Il lavoro di Dioniso. Per la critica dello Stato postmoderno (με τον Michael Hardt, 1995), L’inverno è finite. Scritti sulla trasformazione negata, 1989-1995 (1996), La costituzione del tempo: prolegomeni. Orologi del capitale e liberazione comunista (1997), Spinoza. Introduzioni di Gilles Deleuze, Pierre Macherey, Alexandre Matheron (1998), Kairòs, alma venus, multitudo. Nove lezioni impartite a me stesso (2001), Desiderio del mostro. Dal circo al laboratorio alla politica (2001), Impero. Il nuovo ordine della globalizzazione (με τον Michael Hardt, 2002), Europa politica. Ragioni di una necessità (με τους Friese Heidrun και Peter Wagner 2002), L’Europa e l’impero. Riflessioni su un processo costituente (2003), Cinque lezioni di metodo su moltitudine e impero (2003), Luciano Ferrari Bravo ritratto di un cattivo maestro. Con alcuni cenni sulla sua epoca (2003), Il ritorno. Quasi un’autobiografia (συζήτηση με την Anne Dufourmantelle, 2003), Guide. Cinque lezioni su impero e dintorni (με τους Michael Hardt και Danilo Zolo, 2003), Moltitudine. Guerra e democrazia nel nuovo ordine imperiale (με τον Michael Hardt, 2004), La differenza italiana (2005), Movimenti nell’impero. Passaggi e paesaggi (2006), Global. Biopotere e lotte in America Latina (με τον Giuseppe Cocco, 2006), Goodbye Mr Socialism (2006), Settanta (με τη Raffaella Battaglini, 2007), Fabbrica di porcellana. Per una nuova grammatica politica (2008), Dalla fabbrica alla metropoli. Saggi politici (2008), Il lavoro nella Costituzione (2009), Dentro/contro il diritto sovrano. Dallo Stato dei partiti ai movimenti della governance (2010), Comune. Οltre il privato ed il pubblico (με τον Michael Hardt, 2010), Inventare il commune (2012), Il comune in rivolta. Biopotere e potenza della moltitudine (με τον Michael Hardt, 2012), Questo non è un Manifesto (με τον Michael Hardt, 2012), Spinoza e noi (2012), Storia di un comunista (2015).

ΧΑΡΝΤ ΜΑΪΚΛ

Ο Michael Hardt γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον το 1960. Σπούδασε εφαρμοσμένη μηχανική, ασχολήθηκε με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και εργάστηκε σε μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Κεντρική Αμερική. Το 1983 εγκαταστάθηκε στο Σιάτλ, όπου σπούδασε συγκριτική λογοτεχνία Το 1990 μεταφέρθηκε στο Παρίσι, όπου άρχισε τη συνεργασία του με τον Αντόνιο Νέγκρι. Είναι καθηγητής λογοτεχνίας και ιταλικής γλώσσας στο Duke University και καθηγητής φιλοσοφίας και πολιτικής επιστήμης στο European Graduate School της Saas-Fee. Έργα του είναι: Gilles Deleuze. An Apprenticeship in Philosophy (1993), Labor of Dionysus. A Critique of the State-form (μαζί με τον Antonio Negri, 1994), Empire (μαζί με τον Antonio Negri, 2000), Multitude. War and Democracy in the Age of Empire (μαζί με τον Antonio Negri, 2004), Commonwealth (μαζί με τον Antonio Negri, 2009), Declaration (μαζί με τον Antonio Negri, 2012).

Πλήθος

Πλήθος

Έγραψαν για το βιβλίο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Nexus

Θεός

Στο κατώφλι της Ευρώπης

Μεθόριος

Μια ανθρωπολογία της κρίσης

Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050;