Αντλώντας από τη σύγχρονη εθνογραφική παραγωγή, οι μελέτες του τόμου αναρωτιούνται για την αναλυτική σημασία της μητρότητας στη μελέτη της ελληνικής κοινωνίας, ενώ αποσκοπούν, ταυτόχρονα, να συνομιλήσουν με πρόσφατες θεωρητικές και εθνογραφικές μετατοπίσεις που οδήγησαν στην ανάδυση των «νέων» ανθρωπολογικών μελετών για τη συγγένεια.

Οργανωμένες σε τέσσερεις διακριτές ενότητες, Σχέσεις καταγωγής: οικογένεια και εξατομίκευση, Όροι συγγένειας: «βιολογική» και «κοινωνική» μητρότητα, Πολιτικές της αναπαραγωγής: αποδοχή και αποκλεισμός, Θεϊκές παρεμβάσεις: χρόνος και συνέχεια, αντλούν το εθνογραφικό τους υλικό από μια πληθώρα ερευνητικών πλαισίων, όπως συνεντεύξεις, συμμετοχική παρατήρηση σε κλινικές, χώρους φυλακών και ομάδες ασθενών, αρχειακή έρευνα σε νόμους, νομολογιακά κείμενα και δικαστικές αποφάσεις, ανάλυση έντυπου λόγου και διαδικτυακών φόρουμ. Ανάμεσα στις επιμέρους συνδέσεις μεταξύ των κειμένων ξεχωρίζει το ενδιαφέρον για τον εθνικό λόγο περί υπογεννητικότητας, την ανάδειξη λόγων περί «καλών πολιτών» και «καλών μητέρων», την εμφυλοποίηση της γονεϊκότητας και τη σύνδεση του αναπαραγωγικού σώματος των γυναικών με βιοπολιτικές ελέγχου και πειθαρχίας, τη σύνδεση της μητρότητας και της τεχνολογικής αναπαραγωγής με το δίκαιο και τη θρησκεία.

Θέτοντας τη μητρότητα στο προσκήνιο, οι συγγραφείς του τόμου διασχίζουν τα όρια της οικογενειακότητας για να ξετυλίξουν πτυχές της σύγχρονης ελληνικής πολιτισμικής συνθήκης που συνδέονται άμεσα με το κράτος, τους νόμους, τη θρησκεία, την τεχνολογία και την ιατρικοποιημένη αναπαραγωγή.