Τα παιδιά της πάχνης είναι η αφήγηση σε λυρική πρόζα των αναμνήσεων του προσφυγόπουλου Μοχάμεντ Αλ-Άσααντ, που συνοδεύονται και από άλλες αφηγήσεις τις οποίες ο ενήλικας πλέον ποιητής συνέλεξε στη διάρκεια των χρόνων από συγχωριανούς, συγγενείς και φίλους.
Σε ποια εποχή του χρόνου είμαστε; Σε ποιους χρόνους; Όλα μοιάζουν να βρίσκονται έξω από τον κόσμο. Από τα βάθη του ερέβους, πρέπει να βουτήξουμε στο βάραθρο…
Ο Μοχάμεντ Αλ-Άσααντ είναι μόλις τεσσάρων ετών, το 1948, όταν η Νάκμπα ξεριζώνει χιλιάδες Παλαιστίνιους από τη γη τους. Θα περάσουν σαράντα χρόνια για να εκδοθούν Τα παιδιά της πάχνης, μια αφήγηση που αναμειγνύει παιδικές μνήμες, μαρτυρίες και αλληγορικούς μύθους για να μιλήσει για την ιστορία ενός λαού που βρέθηκε διαδοχικά κάτω από την οθωμανική, τη βρετανική και σήμερα την ισραηλινή κυριαρχία. Το πρόβλημα που θίγει κυρίως ο Μοχάμεντ Αλ-Άσααντ, ένας από τους πιο σημαντικούς Παλαιστίνιους ποιητές, είναι η εξαφάνιση κάθε ίχνους που θα αποδείκνυε ότι ο λαός του ανήκει σ’ εκείνη τη γη. Σ’ αυτή την καταδικασμένη ιστορία και γεωγραφία –σ’ αυτά τα χωριά που έχουν σβηστεί ή διαγραφεί από τους χάρτες– η μνήμη οφείλει να ξαναδώσει ζωή.
Με μια εμπεριστατωμένη ιστορική ανασύνθεση των αρπαγών και των σφετερισμών που πραγματοποίησε το κράτος του Ισραήλ, ο Γιόζεφ Αλγκάζυ απευθύνει ένα αμείλικτο κατηγορώ ενάντια στην πολιτική του εξανδραποδισμού και των διακρίσεων, συμπληρώνοντας έτσι αυτή την «ιστορία σε δύο φωνές».
