Οι ιστορίες που άκουσα ήταν επτά. Η κάθε μια διαφορετική από τις άλλες, όπως κι οι μέρες της εβδομάδας. Επτά αλήθειες ζωής. Μία για την κάθε μέρα... Ένα παραμύθι τρυφερό για να γεμίσει με αγάπη την κάθε μου μέρα. Γιατί αυτές οι ιστορίες, έτσι όπως τις διηγιόταν η γιαγιά μου η Σμαρούλα, η Πολίτισα, έμοιαζαν όντως με παραμύθι!
    Ιστορίες που μιλούσαν για την αγάπη και το θάνατο, για την αγάπη και το πάθος , για αγάπες απελπισμένες. Αγάπες μεγάλες που ωστόσο δεν κατάφεραν ποτέ να στεριώσουν. «Γιατί;» ρωτούσα και ξαναρωτούσα τη γιαγιά μου. «Ποια είναι τέλος πάντων η συνταγή της αιώνιας, της καλοστέριωτης αγάπης;» επέμενα να μου πει.. «Στο φαγητό δεν πετυχαίνει πάντα η ίδια συνταγή», μου απαντούσε με λόγια σοφά, παραμυθένια. «Χρειάζεται και τέχνη...»