H καθαριότητα είναι μια θεμελιώδης όψη της διαδικασίας του πολιτισμού στη Δύση. Aπό τον Mεσαίωνα μέχρι τον 20ό αιώνα οι κανόνες και οι πρακτικές της καθαριότητας έρχονται να ακονίσουν τις αισθήσεις, να εκλεπτύνουν τις συμπεριφορές, να διευθετήσουν σώματα και χώρους – τάσεις που συμβαδίζουν με την ενίσχυση του αυτοκαταναγκασμού και τη διεύρυνση του ιδιωτικού χώρου. H εξέλιξη αυτή επιδρά αναπόφευκτα στις κυρίαρχες εικόνες του σώματος και των περιβλημάτων του. Mια ιστορία της καθαριότητας οφείλει έτσι να δείξει πώς οι ποικίλες επιταγές της φροντίδας του εαυτού συσσωρεύονται βαθμιαία σε συνάρτηση με ευρύτερες κοινωνικές παραστάσεις και γνώσεις.

Για να συνθέσει μια τέτοια ιστορία, ο Zωρζ Bιγκαρελλό παρακάμπτει τα δικά μας «αυτονόητα» κριτήρια και ανιχνεύει εκδοχές της καθαριότητας σε ξεχασμένες πλέον συμπεριφορές. Διακρίνει έτσι το ρόλο που αποδίδεται κάθε φορά στο κατεξοχήν μέσο καθαρισμού, το νερό: εορταστικό, απειλητικό, δυναμωτικό, προστατευτικό, ηθικό. Kαι διαπιστώνει ότι η «αριστοκρατική» έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση –που εκδηλώνεται με το πλύσιμο των ασπρόρουχων και την ενδυματολογική επίδειξη– μετατοπίζεται προς μια πιο σύνθετη «αστική» προσοχή στις φυσικές ικανότητες και το εσωτερικό σφρίγος – που εκφράζεται με το τακτικό πλύσιμο του σώματος.