Οι θέσεις που διατύπωσε ο Καμύ απαντώντας στα ερωτήματα που έθεσαν οι έλληνες συζητητές συγκεντρώνουν το κύριο ενδιαφέρον του αναγνώστη, δεδομένου μάλιστα ότι ο προικισμένος αυτός στοχαστής είχε ήδη διατυπώσει πολύ νωρίς τις σκέψεις του για το περιεχόμενο και το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Υπάρχει μια Ευρώπη αστική, ατομικίστρια, εκείνη που σκέφτεται τα ψυγεία της, τα γαστρονομικά της εστιατόρια, που λέει «εγώ δεν ψηφίζω… εμείς δεν θέλουμε ούτε ρομαντισμό ούτε υπερβολές, δεν θέλουμε να ζήσουμε στα όρια ούτε να γνωρίσουμε τη διάσπαση». Αντίθετα, εγώ θα ασπαστώ μια θέση που λέει: «Γνωρίζουμε το άκρο, το ζήσαμε, θα το ζήσουμε αν χρειαστεί, και μπορούμε να πούμε ότι το ζήσαμε γιατί περάσαμε μέσα από γεγονότα που μας επέτρεψαν να το γνωρίσουμε». Πράγματι υπήρξε μια γαλλική εθνική αλληλεγγύη και υπήρξε επίσης μια ελληνική εθνική αλληλεγγύη: η αλληλεγγύη της οδύνης. Αυτή την αλληλεγγύη μπορούμε να την ξαναβρούμε κάθε στιγμή και όχι μόνο με το ένδυμα της οδύνης…
Στις 28 Απριλίου του 1955, ο Αλμπέρ Καμύ, προσκεκλημένος στην Αθήνα από το Γαλλικό Ινστιτούτο, ήταν το κεντρικό πρόσωπο μιας ανταλλαγής απόψεων γύρω από «Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού», όπου συμμετείχαν, μεταξύ άλλων οι: Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ευάγγελος Παπανούτσος, Φαίδων Βεγλερής, Γιώργος Θεοτοκάς, Νικόλαος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και στην οποία προέδρευε ο Άγγελος Κατακουζηνός. Αυτή η συζήτηση, καταγραμμένη από το μαγνητόφωνο του Ανδρέα Εμπειρίκου, μεταφράστηκε εδώ και κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
