Η αναπαραγωγή

Στοιχεία για μια θεωρία του εκπαιδευτικού συστήματος
Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας
Πρόλογος: Νίκος Παναγιωτόπουλος
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ISBN ΕΝΤΥΠΟ
978-960-221-593-7
Διαστάσεις
21X14
Τρέχουσα Έκδοση
2014
Σελίδες
304
Εύδοξος

Η αναπαραγωγή

Στοιχεία για μια θεωρία του εκπαιδευτικού συστήματος
Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας
Πρόλογος: Νίκος Παναγιωτόπουλος

ΕΝΤΥΠΟ
ΑΡΧΙΚΗ
18.02€
25%
ΤΕΛΙΚΗ
13.52€
* ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ αγορές άνω των 50€ (εντός Ελλάδος)

Ξεκινώντας από εμπειρικές έρευνες γύρω από την παιδαγωγική σχέση, τη λόγια ή κοινή χρήση της γλώσσας και της κουλτούρας, τα οικονομικά και συμβολικά αποτελέσματα των εξετάσεων και του διπλώματος, η Αναπαραγωγή –το αξεπέραστο αυτό κοινωνιολογικό «long seller»– συνθέτει μια γενική θεωρία των πράξεων συμβολικής βίας και των κοινωνικών συνθηκών της συγκάλυψής της.

 

Το σχολείο δημιουργεί αυταπάτες που τα αποτελέσματά τους δεν είναι διόλου απατηλά: στην ψευδαίσθηση της σχολικής ανεξαρτησίας και ουδετερότητας θεμελιώνεται η κυριότερη συμβολή του στην αναπαραγωγή της καθεστηκυίας τάξης. Γι’ αυτό και η προσπάθεια να έρθουν στο φως οι νόμοι σύμφωνα με τους οποίους το σχολείο αναπαράγει δομικά την κατανομή του πολιτισμικού κεφαλαίου, την κοινωνική κληρονομικότητα των προνομίων και των «αναπηριών», δεν σταματάει στην κατανόηση των αντιφάσεων που διατρέχουν σήμερα τα εκπαιδευτικά συστήματα. Προχωρά επίσης σε μια θεωρία της πρακτικής, η οποία ξεπερνάει τόσο τον υποκειμενισμό της δημιουργικής ελευθερίας όσο και τον αντικειμενισμό που προσυπογράφουν, στη σκιά του στρουκτουραλισμού, η γλωσσολογία, η κυβερνητική και η ψυχανάλυση.

ΜΠΟΥΡΝΤΙΕ ΠΙΕΡ
Ο Pierre Bourdieu (1930-2002) γεννήθηκε στο Denguin των Πυρηναίων, στη νοτιοδυτική Γαλλία. Σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι, στην École Normale Supérieure. Αφού υπηρέτησε δύο χρόνια στον πόλεμο της Αλγερίας, δίδαξε στο πανεπιστήμιο του Αλγερίου (1959-60) και μελέτησε την παραδοσιακή γεωργία και τον εθνοτικό πολιτισμό των Βερβέρων. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, σπούδασε ανθρωπολογία και κοινωνιολογία και δίδαξε στα πανεπιστήμια του Παρισιού και της Λιλ, καθώς και στην École Pratique des Hautes Études, όπου έγινε διευθυντής του Centre de Sociologie Européenne. To 1981 ανέλαβε την έδρα κοινωνιολογίας στο Collège de France. Υπήρξε ιδρυτής των περιοδικών Actes de la Recherche en Sciences Sociales και Libre/Raison dagir, καθώς και ενεργό μέλος του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης. Έργα του είναι: Sociologie de l’Algérie (1958), Le déracinement (1964), Les héritiers (μαζί με τον J.-C. Passeron, 1964), Travail et travailleurs en Algérie (μαζί με τους A. Darbel, J.-P. Rivet και C. Seibel, 1964), Un art moyen (μαζί με τους L. Boltanski, R. Castel και J.-C. Chamborderon, 1965), Le métier de sociologue (μαζί με τους J.-C. Chamborderon και J.-C. Passeron, 1968), Zur Soziologie der symbolischen Formen (1970), La reproduction (μαζί με τον J.-C. Passeron, 1970), Esquisse d’une théorie de la pratique, précédée de trois études d’ethnologie kabyle (1972), Die politische Ontologie Martin Heideggers (1976), La distinction (1979), Le sens pratique (1980), Questions de sociologie (1980), Leçon sur la leçon (1982), Ce que parler veut dire (1982), Homo academicus (1984), Choses dites (1987), La noblesse d’état (1989), Réponses (1992), Les règles de l’art (1992), Libre-échange (μαζί με τον H. Haacke, 1994), Raisons pratiques (1994), Sur la télévision (1996), Méditations pascaliennes (1997), Contre-feux (1998), La domination masculine (1998), Les structures sociales de l’économie (2000), Propos sur le champ politique (2000), Science de la science et réflexivité (2001/2002), Langage et pouvoir symbolique (2001), Interventions politiques (2002), Esquisse pour une auto-analyse (2004), Sur l'État. Cours au Collège de France 1989-1992 (2012), Sur Manet. Une révolution symbolique (2013).
ΠΑΣΕΡΟΝ ΖΑΝ-ΚΛΟΝΤ
Ο Jean-Claude Passeron γεννήθηκε το 1930 στη Νίκαια. Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία στην École Νormale Supérieure. Διηύθυνε το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Νάντης, ενώ το 1968 συμμετείχε σε ομάδα επιφορτισμένη με την ίδρυση του Centre Universitaire Expérimental de Vincennes, πρωτοποριακού παιδαγωγικού σχεδίου που οδήγησε στο Πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού. Αργότερα μετακινήθηκε στην École des Ηautes Études en Sciences Sociales, όπου έγινε διευθυντής σπουδών και ανέλαβε πρωτοβουλία για την ίδρυση παραρτήματός της στη Μασσαλία. Διευθύνει την επιθεώρηση Enquêtes. Οι κύριες γραμμές του έργου του εκτείνονται από την κοινωνιολογία της εκπαίδευσης (σε αξιομνημόνευτη συνεργασία με τον Πιερ Μπουρντιέ) στην κοινωνιολογία του πολιτισμού και των τεχνών. Έργα του είναι: Les Étudiants et leurs études (μαζί με τους Pierre Bourdieu και Michel Eliard, 1964), Les Héritiers. Les étudiants et la culture (μαζί με τον Pierre Bourdieu, 1964), La Réforme de l'Université. Conservatisme et novation à l'Université (μαζί με τον Gérald Antoine, 1966), Le Métier de sociologue. Préalables épistémologiques (μαζί με τους Pierre Bourdieu και Jean-Claude Chamboredon, 1968), Expériences françaises avant 1968. Études de cas sur l'innovation dans l'enseignement supérieur (Claude Grignon, 1970), La Reproduction. Éléments pour une théorie du système d'enseignement (μαζί με τον Pierre Bourdieu, 1970), Les Mots de la sociologie (1980), L'Œil à la page. Enquête sur les images et les bibliothèques (μαζί με τον Michel Grumbach, 1985), Le Savant et le populaire. Misérabilisme et populisme en sociologie et en littérature (μαζί με τον Claude Grignon, 1989), Le Temps donné aux tableaux (μαζί με τον E. Pedler, 1991), Le Raisonnement sociologique. L'espace non-poppérien du raisonnement naturel (1991), L'Art de la recherche. Essais en l'honneur de Raymonde Moulin (επιμ. μαζί με τον Pierre-Michel Menger, 1994), Le modèle et l'enquête. Les usages du principe de rationalité dans les sciences sociales (επιμ. μαζί με τον Louis-André Gerard-Varet, 1995), L'argumentation. Preuve et persuasion (επιμ. μαζί με τον Michel de Fornel, 2002), Penser par cas (μαζί με τον Jacques Revel, 2005), Qu'est-ce qu'une discipline? (2006).