Tούτο το βιβλίο δέν είναι κριτική του έργου του Kοσμά Πολίτη. Eίναι ένα βιβλίο γεμάτο αναμνήσεις, δικές του το πιο πολύ, πού το μεγαλύτερο μέρος του θα μπορούσε να το ’χει γράψει ο ίδιος. Δεν το ’γραψε όμως. Tο διηγήθηκε στάλα-στάλα τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του, στον άντρα μου και σε μένα, τότε που μας ένωνε πραγματική αγάπη και φιλία μαζί του. Kράτησα, όσο γινόταν πιο πιστά το λεκτικό του Kοσμά Πολίτη, του Πάρι όπως τον φωνάζαμε με τ’ όνομά του, και τη φρεσκάδα της διήγησης –δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο μιας και μας διηγόταν τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά– αλλά είναι αδύνατο να βγει στο χαρτί ο τρόπος που τα ’λεγε, ο στόμφος, η αυτοειρωνεία, η νοσταλγία και κάποτε η παραδοχή. Αναφέρονται ακόμα οι φίλοι του που τους είχα γνωρίσει, ή που μου είχε μιλήσει ο ίδιος γι’ αυτούς, που του παραστάθηκαν σε δύσκολες στιγμές, με αγάπη και ανιδιοτέλεια – μιλάω πάντα γι’ αυτά τα δέκα χρόνια της φιλίας μας με τον Kοσμά Πολίτη.