Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, μέσα από τις φωτογραφίες, τα σκίτσα, τα ημερολόγια, τις μαρτυρίες, προβάλλει η ζωή μέρα τη μέρα. Ζωντανές μαρτυρίες από πολλές και συχνά αντικρουόμενες πλευρές συνθέτουν το πολύπλοκο μωσαϊκό εκείνων των χρόνων, την οδυνηρή ατμόσφαιρα μιας εποχής όπου κυριαρχεί ο θάνατος, η βία, η ανασφάλεια, ο φόβος. Μαρτυρίες που συνάμα όμως φανερώνουν την ψυχική ανάταση των κοριτσιών, την αγάπη τους για τη ζωή και τον άνθρωπο. Μαζί με τη διάχυτη έκκληση για ειρήνη και την κραυγή: Ποτέ πια.
1942-1952. Κορίτσια σε καταυλισμούς στη Μέση Ανατολή. Χριστιανές και Εβραιοπούλες σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κορίτσια της Κατοχής, που το τίμημα για την αντιστασιακή τους δράση είναι ο εγκλεισμός στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου ή σε άλλους χώρους κράτησης διάσπαρτους στην ελληνική επικράτεια. Κατόπιν, μπλεγμένα στα δίχτυα της εμφύλιας έριδας, νεαρά κορίτσια ακόμα και παιδιά φυλακισμένα, κυρίως στου «Αβέρωφ». Παράλληλα, οι εξορίες στη Χίο, στο Τρίκερι και στη μαρτυρική Μακρόνησο σε μια προσπάθεια για «αναμόρφωση». Κι από το 1947 και ύστερα, παιδάκια που στέλνονται μακριά από τα σπίτια τους, στις Παιδοπόλεις της Ελλάδας και στις Παιδικές Στέγες των Λαϊκών Δημοκρατιών με σκοπό, πρωταρχικά, να σωθούν από τη δίνη του πολέμου.
