Καιρός για επανάσταση

Μετάφραση: Antonio Solaro
Επιμέλεια: Γιώργος Καράμπελας
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ISBN ΕΝΤΥΠΟ
978-960-221-765-8
Διαστάσεις
21Χ14
Τρέχουσα Έκδοση
2018
Σελίδες
320
Εύδοξος

Καιρός για επανάσταση

Μετάφραση: Antonio Solaro
Επιμέλεια: Γιώργος Καράμπελας

ΕΝΤΥΠΟ
ΑΡΧΙΚΗ
19.08€
25%
ΤΕΛΙΚΗ
14.31€
* ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ αγορές άνω των 50€ (εντός Ελλάδος)

Υπάρχει ακόμη θέση για αντίσταση σε μια κοινωνία ολότελα ενσωματωμένη στον καπιταλισμό; Το ερώτημα ποτέ δεν ήταν πιο κρίσιμο και η απάντησή του περνάει δίχως άλλο από τη διορατική και παθιασμένη προσέγγιση του Αντόνιο Νέγκρι.

Ο Νέγκρι έγραψε τα δύο δοκίμια που απαρτίζουν αυτό τον τόμο στις φυλακές όπου κλείστηκε σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής του, με κατηγορίες για σύσταση οργάνωσης και εξέγερση κατά του κράτους και ανάμειξη σε ακροαριστερές ομάδες και πολιτικές δολοφονίες. Αν και τα κείμενα απέχουν δύο δεκαετίες μεταξύ τους, διαπνέονται από τα ίδια ερωτήματα γύρω από τη φιλοσοφία του χρόνου και της επανάστασης.

Το πρώτο ψηλαφεί τις γραμμές θραύσης που φέρνουν την καπιταλιστική κοινωνία σε διαρκή κρίση. Το δεύτερο, γραμμένο αμέσως μετά την Αυτοκρατορία, την παγκόσμια επιτυχία του Νέγκρι μαζί με τον Μάικλ Χαρντ, αναπτύσσει τις δύο έννοιες-κλειδιά της αυτοκρατορίας και του πλήθους.

Μεταξύ μοντέρνου και μεταμοντέρνου, πολλά, πάρα πολλά έχουν αλλάξει. Κατά πρώτο, άλλαξαν οι σχέσεις παραγωγής, γιατί η εργατική δύναμη μεταμορφώθηκε. Κατά δεύτερο, θριαμβεύοντας επί των σοσιαλιστικών αντιπάλων και ανταγωνιστών, το καπιταλιστικό καθεστώς έγινε ολοκληρωτικό και, ασφαλώς, αγριότερο. Για έναν και μόνο λόγο: δεν υποχρεώνει πια μόνο τα εργοστάσιά του να παράγουν, αλλά αναγκάζει ολόκληρη την κοινωνία να εργάζεται για τον πλουτισμό του· δεν εκμεταλλεύεται πια μόνο τους εργάτες, αλλά όλους τους πολίτες …

Και τότε πώς μπορεί να διαμορφωθεί μια επαναστατική υποκειμενικότητα μέσα στο πλήθος των παραγωγών; Πώς μπορεί αυτό το πλήθος να αποφασίσει να αντισταθεί και να εξεγερθεί; Πώς μπορεί να αναπτύξει μια στρατηγική επανιδιοποίησης; Να διεξαγάγει έναν αγώνα για την αυτοδιεύθυνση του εαυτού του; Στο βιοπολιτικό μεταμοντέρνο, σε αυτή τη φάση μετασχηματισμού και παραγωγικού εμπλουτισμού της εργατικής δύναμης, αλλά –από την άλλη πλευρά– και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ολόκληρης της κοινωνίας, εμείς προτάσσουμε λοιπόν αυτά τα ερωτήματα. Όσο για την απάντηση, δεν την έχω βέβαια. Αλλά ίσως να έβαλα ένα λιθαράκι για να ξαναχτιστεί η ελπίδα.

Έγραψαν για το βιβλίο



Μια σπουδαία φιλοσοφική τοποθέτηση από έναν από τους σημαντικότερους στοχαστές του καιρού μας.

FREDERIC JAMESON

1 από 2


Ανακαλύπτουμε εδώ έναν άλλο Νέγκρι, έναν Νέγκρι που έχει καταδυθεί στα βάθη μιας φιλοσοφικής, ή ακόμη και θεολογικής, προβληματικής. Αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί: προσφέρει το κατάλληλο υπόβαθρο στην ευρύτατα διαδεδομένη ανάλυση του Νέγκρι για την παγκόσμια καπιταλιστική Αυτοκρατορία.

SLAVOJ ŽIŽEK
2 από 2
ΝΕΓΚΡΙ ΑΝΤΟΝΙΟ
Ο Antonio Negri γεννήθηκε στην Πάντοβα το 1933. Έγινε καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της Εργατικής Εξουσίας και της Εργατικής Αυτονομίας και από τους πιο διάσημους θεωρητικούς του κινήματος της Αυτονομίας. Το 1979 συνελήφθη και κατηγορήθηκε, χωρίς επαρκή στοιχεία, για τρομοκρατική δράση –ακόμη και ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και καταδικάστηκε τελικά σε 30 χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε δύο φόνους. Το 1983 διέφυγε στη Γαλλία, όπου, προστατευμένος από τον κίνδυνο της απέλασης χάρη στο «δόγμα Μιτεράν», δίδαξε στο πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού και στο Collège International de Philosophie, κοντά στον Ντεριντά, τον Φουκώ και τον Ντελέζ. Το 1997, μετά από συμφωνία που μείωσε την καταδίκη του στα 13 χρόνια, επέστρεψε στην Ιταλία για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του. Μετά την αποφυλάκισή του το 2003, ζει στη Βενετία και στο Παρίσι μαζί με τη γαλλίδα φιλόσοφο Judith Revel. Stato e diritto nel giovane Hegel. Studio sulla genesi illuministica della filosofia giuridica e politica di Hegel (1958), Saggi sullo storicismo tedesco. Dilthey e Meinecke (1959), Alle origini del formalismo giuridico. Studio sul problema della forma in Kant e nei giuristi kantiani tra il 1789 e il 1802 (1962), Scritti di filosofia del diritto, 1802-1803, di G.W.F. Hegel (1962), Ideali e realizzazioni d'integrazione europea. Da Napoleone ai nostri giorni, (με τους Carlo Ghisalberti και Jean Charpentier, 1967), Studi su Max Weber (1967), Descartes politico o della ragionevole ideologia (1970), Crisi e organizzazione operaia (με τους Sergio Bologna και Paolo Carpignano, 1974), Crisi dello Stato-piano. Comunismo e organizzazione rivoluzionaria (1974), Proletari e stato. Per una discussione su autonomia operaia e compromesso storico (1976), La fabbrica della strategia. 33 lezioni su Lenin (1977), La forma Stato. Per la critica dell’economia politica della Costituzione (1977), Il dominio e il sabotaggio. Sul metodo marxista della trasformazione sociale (1977), La classe ouvriere contre l’etat (1978), Università di ceto medio e proletariato intellettuale (με τους Romano Alquati και Andrea Sormano, 1978), Marx oltre Marx. Quaderno di lavoro sui Grundrisse (1979), Dall’operaio massa all’operaio sociale. Intervista sull’operaismo (1979), Il comunismo e la Guerra (1980), Politica di classe: Ιl motore e la forma. Le cinque campagne oggi (1980), L’anomalia selvaggia. Saggio su potere e potenza in Baruch Spinoza (1981), Macchina tempo. Rompicapi, liberazione, costituzione (1982), Pipe-line. Lettere da Rebibbia (1983), Diario di un’evasione (1985), Fabbriche del soggetto. Profili, protesi, transiti, macchine, paradossi, passaggi, sovversione, sistemi, potenze: appunti per un dispositivo ontologico (1987), Lenta ginestra. Saggio sull’ontologia di Giacomo Leopardi (1987), Le verità nomadi. Per nuovi spazi di libertà (με τον Felix Guattari, 1987), Fine secolo. Un manifesto per l’operaio sociale (1988), Arte e multitudo. Sette lettere del dicembre 1988 (1989), Il lavoro di Giobbe. il famoso testo biblico come parabola del lavoro umano (1990), Il potere costituente. Saggio sulle alternative del modern (1992), Spinoza sovversivo. Variazioni (in) attuali (1992), Il lavoro di Dioniso. Per la critica dello Stato postmoderno (με τον Michael Hardt, 1995), L’inverno è finite. Scritti sulla trasformazione negata, 1989-1995 (1996), La costituzione del tempo: prolegomeni. Orologi del capitale e liberazione comunista (1997), Spinoza. Introduzioni di Gilles Deleuze, Pierre Macherey, Alexandre Matheron (1998), Kairòs, alma venus, multitudo. Nove lezioni impartite a me stesso (2001), Desiderio del mostro. Dal circo al laboratorio alla politica (2001), Impero. Il nuovo ordine della globalizzazione (με τον Michael Hardt, 2002), Europa politica. Ragioni di una necessità (με τους Friese Heidrun και Peter Wagner 2002), L’Europa e l’impero. Riflessioni su un processo costituente (2003), Cinque lezioni di metodo su moltitudine e impero (2003), Luciano Ferrari Bravo ritratto di un cattivo maestro. Con alcuni cenni sulla sua epoca (2003), Il ritorno. Quasi un’autobiografia (συζήτηση με την Anne Dufourmantelle, 2003), Guide. Cinque lezioni su impero e dintorni (με τους Michael Hardt και Danilo Zolo, 2003), Moltitudine. Guerra e democrazia nel nuovo ordine imperiale (με τον Michael Hardt, 2004), La differenza italiana (2005), Movimenti nell’impero. Passaggi e paesaggi (2006), Global. Biopotere e lotte in America Latina (με τον Giuseppe Cocco, 2006), Goodbye Mr Socialism (2006), Settanta (με τη Raffaella Battaglini, 2007), Fabbrica di porcellana. Per una nuova grammatica politica (2008), Dalla fabbrica alla metropoli. Saggi politici (2008), Il lavoro nella Costituzione (2009), Dentro/contro il diritto sovrano. Dallo Stato dei partiti ai movimenti della governance (2010), Comune. Οltre il privato ed il pubblico (με τον Michael Hardt, 2010), Inventare il commune (2012), Il comune in rivolta. Biopotere e potenza della moltitudine (με τον Michael Hardt, 2012), Questo non è un Manifesto (με τον Michael Hardt, 2012), Spinoza e noi (2012), Storia di un comunista (2015).