Το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Θόρντον Ουάιλντερ τον καθιέρωσε ως έναν από τους δεξιοτέχνες στιλίστες της γενιάς του (για να επισκιαστεί στη συνέχεια από την επιτυχία και το βραβείο Πούλιτζερ που γνώρισε Το μυστικό της γέφυρας). Παρά το φόβο που έτρεφε μήπως τα μυθιστορήματά του κριθούν «ωραία αλλά άχρηστα», η κομψότητα της γραφής του καλύπτει μια πιο στιβαρή πρόθεση: όπως έγραψε αργότερα ο ίδιος, «στο πρώτο μου μυθιστόρημα άρχισα να σκέφτομαι πως η αγάπη αρκεί για να μας συμφιλιώσει με τη δυσκολία της ζωής».
Μέσα στα ετοιμόρροπα σαλόνια και τις βίλες της Ρώμης του 1926, ένας νεαρός καλλιεργημένος Αμερικανός συναντά μια ελίτ σε παρακμή: διανοούμενους και αριστοκράτες, νοσταλγούς ενός κόσμου που ψυχορραγεί. Είναι τα μέλη της Καμπάλα, μιας αινιγματικής συντροφιάς στην οποία προσελκύεται ένα διάστημα για να γευτεί τις τελευταίες αναλαμπές της δόξας τους. Άλλοτε χρισμένος αγγελιαφόρος, ως νέος Ερμής, κι άλλοτε μαριονέτα στα χέρια αυτού του παρακμιακού πανθέου, περιγράφει τα πρόσωπά του με όλες τους τις ιδιοτροπίες –ισχυρά όσο και ευάλωτα, δραματικά όσο και γελοία– ενώ διαπιστώνει με δέος πως οι αρχαίοι θεοί του Παλαιού Κόσμου επιβιώνουν και ανθίστανται στην αναπότρεπτη έλευση του Νέου. Ο ίδιος, παιδί του Νέου Κόσμου, βιώνει αυτή την εμπειρία σαν μια μυητική διαδικασία ενηλικίωσης. Ωστόσο ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος των θεών, είναι επίσης ψυχοπομπός, πράγμα που μετατρέπει αυτό το βιβλίο στο ρέκβιεμ ενός κόσμου που δεν έμελλε να επιβιώσει του Μεγάλου Πολέμου.
