Το βιβλίο εξετάζει τους προβληματισμούς μιας πλειάδας θεωρητικών και φιλοσόφων (L. Irigaray, J. Kristeva, F. Lyotard, R. Rorty, N. Chomsky, H. Arendt, J. Baudrillard, J. Deleuze, E. Laclau, G. Agamben, Κ. Παπαϊωάννου, I. Wallerstein) γύρω από το κρίσιμο θεωρητικο-πρακτικό ερώτημα του Καιρού μας: «Τι μπορούμε να ελπίσουμε για το μέλλον;» ή αλλιώς «Πώς είναι δυνατός ένας καλύτερος κόσμος;» Η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη διαπιστώνει ότι καθένας απ’ αυτούς τους στοχαστές διασαφηνίζει, από την δική του οπτική, την δυνατότητα μετάβασης στο καθεστώς μιας ουσιαστικής δημοκρατίας. Το βιβλίο επιμένει στην ιδέα ότι με την προβληματοποίηση θεμελιωδών ζητημάτων της εποχής μας, ο νομιμοποιητικός ρόλος της ανεξέταστης τεχνο-επιστήμης μεταβιβάζεται σε μια (μη ισχύουσα ακόμη) σκεπτόμενη επιστήμη, όπου η τεχνογνωσία, αντί να αποκλείει την αυτογνωσία, αντλεί από αυτήν τους λόγους για τον αναγκαίο αυτοπεριορισμό της. Στην Εισαγωγή η Δεληγιώργη εξετάζει το ζήτημα της στοχαστικής φαντασίας που διαπερνά τις εσχατολογίες ιδεολογικού χαρακτήρα, τις οποίες διακρίνει και από τις ουτοπικές και από τις θεωρητικές προβληματοποιήσεις μη ά-τοπων και μη ά-καιρων ερωτημάτων. Στα εκτεταμένα Επιλεγόμενα θέτει το ερώτημα για την αλήθεια, πάνω στην οποία μπορούν να στεριώσουν αληθινές προσδοκίες και όχι αυταπάτες. Υποστηρίζει ότι η αλήθεια είναι αδύνατη χωρίς την μεσολάβηση της κριτικής στην ισχύουσα τάξη του λόγου, στην τυπική εγκυρότητα και τη νομιμότητά της.