Λένε ότι η καρδιά της Κωνσταντινούπολης έχει πληρωθεί από το θείο, ότι η παρουσία του Υψίστου έχει κάποια σαρκική υφή, κι ότι η πόλη ήταν σαν ένα μάτι στραμμένο στο μεγάλο θείο σώμα, με όλες αυτές τις πηγές που αναβλύζουν, τα μωσαϊκά στολισμένα με άνθη και τσαμπιά σταφύλια, και τα νερά του Βοσπόρου όπου ρέει άπειρο το φως.

Αν όλοι οι λαοί ήρθαν να χαιρετίσουν αυτή την αρχέγονη Ανατολή που στάθηκε για τόσους αιώνες πρωτεύουσα και διδασκαλείο της Ευρώπης, δεν είναι μόνο επειδή η πόλη θρόνιαζε στα άκρα δύο ηπείρων, στη συμβολή Ευρώπης και Ασίας όπως συνήθως λέγεται. Υπήρχε κάτι περισσότερο. Ίσως κάποια φτερουγίσματα στον ουρανό. Τι ήταν όμως αυτός ο ουρανός, ασιατικός ή ευρωπαϊκός; Ότι κι αν ήταν, σ’ αυτό τον ουρανό υπήρχε ζωή, τον αυλάκωναν μυστικά σμήνη σεραφείμ και δυνάμεις που διαδέχονταν η μια της άλλη πάνω από την πόλη. Άγγελοι βυζαντινοί με τρία ζεύγη φτερών, άγγελοι του μαζντεϊσμού, λεγεώνες από φτερωτά ουρί σαν εκείνα που χόρευαν γύρω από τη βασίλισσα του Σαβά, αρχάγγελοι του ζωροαστρισμού που πετούν πάντοτε κατά επτάδες, άγγελοι του Κορανίου που μοιάζουν να ξέφυγαν από τις σελίδες της Βίβλου. Όλοι ξέρουν πόσο επίμονα, και πάντοτε στο όνομα του Θεού, διεκδίκησαν οι άνθρωποι αυτή την πόλη.