Μια τζαζ ορχήστρα από κινητήρες αυτοκινήτων, τα βήματα του ήρωα και ριπές αέρα. Ο αγώνας ενάντια στην επικράτηση των πιθανοτήτων, το ρίσκο του ήρωα–συγγραφέα για τη μυθική εκπλήρωση, το δρόμο, τη συγγραφή, την ίδια τη ζωή. Ένα οδοιπορικό στη σκληρότητα και το λυρισμό της νύχτας, στο συναπάντημα με το θάνατο, στη νοσταλγική φύση της μνήμης, στην υπέρβασή της από μια καινούργια δυνατή εμπειρία και τη μεθύστερη ποιητική της αναπαραγωγή.
Πίσω μου ξεσπάει μια θύελλα, ξακρίζω και πηδώντας μέσα στο χαντάκι στηρίζω την πλάτη μου στα βράχια –το φεγγάρι στάθηκε, με κοιτάζει κατάματα και περιμένει απέναντι–, ένα πελώριο κύμα από προβολείς έρχεται καταπάνω μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα βουτιάς, κλείνω τα μάτια και σηκώνω το χέρι, ο αγέρας άγριας αγέλης ξέφρενων αυτοκινήτων με ταρακουνάει με μια λάμψη στα μάτια, και –ουφ– φαίνεται πως κι αυτή τη φορά τη γλύτωσα και δεν συνθλίβομαι σαν νεαρή πεταλούδα, φρέσκια απ’ το κουκούλι, κατευθείαν στο κρύο πρόσωπο των βράχων.
